Schilderij van Annemieke van Bugnum
Gezien: expositie Hoorn, Open Monumentendag, 13 september 2025
Het centrum van Hoorn was vandaag gezellig druk met een
markt en een dag waarop de talrijke monumenten van de IJsselmeerstad geopend
waren voor het publiek. Ik koos er vandaag voor om naar de gezamenlijke expositie van een
groep Hoornse kunstenaars te gaan in het Buismangebouw.
Het Buismangebouw is een voormalige lagere school in de Muntstraat.
Een heerlijk gebouw voor kunstenaars vanwege de grote, hoge ramen en de statige
trappen. Op de eerste verdieping vind ik een atelier dat gedeeltelijk wordt
gebruikt door Annemieke van Bugnum. Zij is professioneel kunstenaar en is blij
met deze ruimte. ‘Ik heb uitzicht op een prachtige boom,’ wijst ze naar buiten.
Naast dat raam, boven de trap hangt een prachtig schilderij waarop twee oudere
mannen aan een tafeltje zitten. ‘Ik probeer een tafereel te vangen dat verbinding
oproept,’ zegt ze. ‘Deze twee mannen stralen ook een soort rust uit. Ik heb ze
bewust niet helemaal uitgewerkt, dan blijft het een beeld waar je naar blijft kijken.’
De mannen zijn in een soort helder blauw gevangen in een Zuid-Europees land. In
een dorp waar de tijd heeft stilgestaan.
‘Maar beneden in de
hal hangt ook een werk van mij, dat een andere uitstraling heeft. Daarop staat
een meisje met een koptelefoon. Ze heeft zich afgesloten voor het geweld in de
wereld.’ Dit werk roept inderdaad vragen
bij de kijker op. Het is logisch dat mensen zich afkeren van alles wat er
gebeurd. Dus: hoe ga je met alle ellende om?
Op de ezel staat een schilderij van een lieflijk tafereel
aan een mediterrane kust. We kijken er samen naar. Is het af? Dat wil Annemieke
liever niet, want dan is het een saai verhaal van een dorp in de zon. De
rechterkant is een witte vlek. Ze weet nog niet hoe ze er verder mee zal gaan.
Ik neem afscheid en ik betreed het naastgelegen atelier. Het
is stil, geen kunstenaar en geen bezoekers. Er heerst een heerlijke rust. Een
bankje, een vloerkleed, een ezel met een schilderij dat niet af is. Een paar
schoenen op de vloer, fotocollages aan de muur. Een contemplatieve plek. In het
midden staat bakken met tere, jonge planten. Of het kunst is, weet ik niet.
Plotseling komt een kunstenaar binnen. Dat is Pascale
Kouthoofd. Ze is slank en draagt een pet. Ze vraagt of ik wil plaatsnemen op de
bank. We spreken over de stilte in de ruimte, hoe mooi dat is. Als de stilte in een oude kerk.
Het is een mooi gesprek over kunst die ontstaat en dat vandaag toch het
belangrijkste is. Pascale maakt fotocollages. Het ziet er fraai uit. Het laat
zich lastig door mij omschrijven, merk ik nu. Maar mooi is het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten