De verdwijning van Kris en Lisanne deel 5

 

                                            Foto van Kris en Lisanne overgenomen van de website Koudekaas van Scarlet.

De pagina's die ik wijd aan deze verloren vrouwen zijn bedoeld om hen te blijven herinneren en een antwoord op de vragen te krijgen. Ook andere vermiste personen verdienen aandacht. Blijf naar ze uitkijken. Niemand mag zomaar verdwijnen en zijn familie met zoveel pijn achterlaten. SvB

Naar de top van de Mirador

Bezweet en vermoeid bereiken de meiden Kris en Lisanne eindelijk de top. Het is dan, volgens de gegevens bij de foto, 13 uur. De tocht is niet meegevallen. Het pad zwaar, vol stenen. Steil omhoog en het is warm. Ze zijn een stuk door een regenwoud gegaan. Vol vogelgeluiden en geritsel in de struiken. Een betoverende wereld. Maar wel een wereld om kort in te zijn en dan snel terug te keren naar de mensenwereld.

Eigenlijk hebben ze te weinig water meegenomen: twee flesjes uit de supermarkt. Ze nemen een slok en genieten van het uitzicht. Snel een foto, een selfie. Uit de blauwe rugzak haalt Lisanne haar Canon camera. Ze doet technisch niet veel met het ding. Gebruikt alleen de grote knop om af te drukken. Het jaartal heeft ze niet aangepast. Ze haalt haar schouders op over zulke dingen. Ook Kris interesseert het niet heel veel, als hij het maar doet. En het is handig die camera, want daarmee bespaar je stroom van de batterij van je smartphone.

Dus ze maken plaatjes met op de achtergrond de oceaan, hoewel je die niet goed ziet. De lucht is blauw, een enkele wolk. Nu is het leven toch wel weer beter dan op maandag toen alles leek in te storten.

‘Nu moeten we terug,’ zegt Lisanne. Zij bewaakt altijd alles: de tijd, de routes, alles is bij haar in goede handen. Ze is misschien wat saaier dan haar vriendin, maar ze heeft ook haar kwaliteiten. Bij haar ben je veilig en verzekerd van een onbeperkte loyaliteit, ze zal je nooit laten vallen.

Maar Kris wijst op een pad dat van de berg af gaat. ‘Niet doen,’ schudt Lisanne. ‘Geen tijd, de zon gaat om half zes onder.’  Kris kijkt even teleurgesteld. Dan hoort ze vanaf het pad waarop ze omhoog  gekomen zijn, een geluid. Voetstappen? Ze ziet een schaduw. Ze voelt dat er iets niet klopt. Ze legt een vinger op haar lippen.

Het geluid stopt. Lisanne kijkt zeer bezorgd. Ze overweegt haar telefoon uit de zak te pakken. Hier boven is toch wel connection?

‘Kom mee,’ zegt ze en wijst op het pad dat aan de achterkant van de berg loopt. Ze lopen naar beneden. Kris voorop. Lisanne er achter aan. Ze zijn stil. Oren gespitst. Er loopt iets of iemand achter ze aan.

Bij een beekje stoppen ze. Lisanne maakt een gebaar naar Kris. ‘Blijf even staan!’ roept ze. Ze pakt haar camera en zet Kris op de plaat. Kris staat op een rots en kijkt serieuzer dan ze altijd doet. Want ze ziet een silhouet achter Lisanne verschijnen. Lisanne doet een grote stap naar beneden en draait zich om. Daar staat een donkere figuur. Ze herkent hem uit Boquete. Hij leek aardig.  

Hij is dreigend dichtbij.

Ze werpt de camera naar Kris. Kris vangt het apparaat en richt hem op de figuur.

Ze drukt af.

De laatste foto.

 

En de beekjes ruisen.

De apen brullen.

De wind waait over de Mirador.

De wolken glijden over de Pacific naar de Atlantische oceaan.

De informatie waar ik mij op baseer, komt van de  website: www. koudekaas.blogspot.com

 

 

 

Een dartele hond en een eenzame eekhoorn

AI plaatje 

                                  Gesprek tussen een dartele hond en een eenzame eekhoorn

Hond: wat een leuk beest ben jij, wel een beetje rare staart. Hoe heet je?

Eekhoorn: EekieKreekie.

Hond: Ik heet Napoleon.

Eekhoorn: Hm, jij ziet er raar uit, kun je in bomen klimmen?

Hond: Ik wil het best proberen hoor, EekieKreekie.

Eekhoorn: Ik geef je 30 centimeter en dan lig je op je snuit. Napoleon.

Hond: Denk je?

Eekhoorn: Want je bent ook niet zo snugger, zoals ik. Ik kan optellen en aftrekken. Dat kan jij niet.

Hond: Zullen we spelen? Verstoppertje?

Eekhoorn: Verstoppertje? Ik ben veel te druk man. Ik moet nog een wagen volladen voor de winter.

Hond: Een wagen? Heb jij een wagen?

Eekhoorn: Ja.

Hond: Die wil ik wel eens zien.

Eekhoorn: Dat gaat niet, ik heb hem uitgeleend aan een neef, sorry.

Hond: O.

Eekhoorn: Ik verkoop eikeltjes, ik heb een eigen bedrijf. Ik ben ZZP-er.

Hond: Wow, je bent ondernemer!

Eekhoorn: Ja, nog even en ik kan met pensioen, bro.

Hond: Jij verkoopt dus eikeltjes, maar eh, wat betalen ze jou dan? En wie zijn die gasten?

Eekhoorn: Mijn klanten blijven geheim. Zij betalen met eikels.

Hond: Spannend. Toch snap ik je niet. Je ruilt eikeltjes tegen eikeltjes.

Eekhoorn: Luister bro, ik verkoop.

Hond: Maar dat is toch raar?

Eekhoorn: Ik heb niks aan geld. Helemaal niks. Geld kun je niet opeten.  Is nie lekker. Snap je flappie?

Hond: Ik vind eikels ook niet lekker. Getsie. Zullen we nu gaan spelen?

Eekhoorn: Ik ga je zeggen: ik doe het om wat te kunnen kletsen, want ik zie geen hond in het bos, behalve jou. Ik hou van een praatje, snap je?

Hond: Ik snap niks van jou, vent. Jij ruilt eikels voor eikels, om te kunnen praten. Eigenlijk ben je best zielig.

Eekhoorn: Dat zijn jouw woorden.

Hond: Ja, nou, ik ga me verstoppen. Tel jij dan tot tien EekieKreekie?

Eekhoorn: Goed: twee, een, vijf, zes, negen, acht, vier. Ik kom! Pas op, Napoleon!

 

 

Ik en mijn brommert 1968

Dit is een bijzondere foto, want het is een van de eerste kleurenfoto's, waar ik op sta. En die brommert is natuurlijk de brommer van mijn pa, want die was nog aan het sparen voor zijn eerste auto. Deze plaat is genomen in IJmuiden-Oost, in de achtertuin van mijn grootouders, in de Fazantenlaan. De datum is onbekend, ik schat dat het 1968 is. Blij kijk ik naar mijn pa die waarschijnlijk in het gras ligt, of zit, met de camera. Rechts, langs de regenpijp hangt een honkbalknuppel. Niet om inbrekers af te schrikken, maar omdat mijn beide ooms, Wim en Harry, allebei fanatiek honkbal spelen bij Terrasvogels. Mijn vader is meer van het water, hij is doelman van een VZV waterpoloploeg.

Deel IV Kris en Lisanne dinsdag 1 april 2014

 

 

                                            foto van Kris en Lisanne overgenomen van KoudeKaasblog 

De dag breekt aan in Panama. Het is 1 april 2014. Kris en Lisanne worden wakker in hun kamertje. Ze gaan onder de douche en kleden zich aan. Ze doen allebei een tanktop aan. Lisanne een blauwe en Kris een witte met rode verticale banen. En het is ook tijd voor een korte broek. Kris een lichtblauw spijkerbroekje dat ze al eerder heeft gedragen in de vakantie. Ze zijn na de moeilijke dag van gisteren van plan een beetje rond te wandelen in het dorp. Ook al omdat Lisanne last van haar keel heeft, willen ze het rustig aan doen.

Beide vrouwen zien er mooi uit, met hun lange weelderige haar en hun sprankelende ogen. Tussen hen loopt het ook gesmeerd, ze vullen elkaar aan.

De dagboeken blijven achter op hun kamer. Daarin schreven ze over wat er gebeurde in Bocas en Boquete. Het verblijf in Bocas was een groot feest met dansen tot in de vroege ochtend. Vandaag gebruiken ze  het ontbijt buiten de deur, ergens in een eettentje. Lisanne heeft haar blauwe rugzak bij zich. De bruine van Kris blijft achter.

In de rugzak stopt Lisanne haar Canon camera, zonnebrand, twee zonnebrillen en ongeveer 100 dollar. Verder twee flesjes water en muggenzalf. Ze hebben hun stevige schoenen aangetrokken, maar een wandeling over de pianista is nog niet zeker.

Ze gaan naar een internetcafé en zoeken informatie over wandelingen in de omgeving.

Ze lezen over de pianista. Een pad over een berg dat je in twee uur naar boven brengt.

Veel wandelaars zijn er enthousiast over. Lisanne bestudeert de kaart. ‘We kunnen naar de Mirador gaan,’ stelt ze voor. ‘Het is twee uur lopen. Dat kunnen we wel, hė?’ 

Kris knikt. Ja, dat is geen probleem, ze is in conditie en ze is heel erg nieuwsgierig wat ze daar zal zien. Op de top staan van die berg, in die prachtige natuur, ja, dat spreekt haar erg aan. En misschien zien ze ook wel een waterval! Dus waarom niet?

Ze bellen een taxi die even later voor komt rijden. Ze vragen de man hen naar het pianistapad te brengen. De taxi arriveert en volgens de data op hun camera beginnen ze om 11 uur aan de hike. Volgens de taxichauffeur was het 13.40 wanneer hij ze afzet.

Is de hike verstandig? Nee, ze hebben eigenlijk te weinig water bij zich. De kleding is te luchtig en de telefoons zijn half opgeladen. Ze hebben geen fluitje bij zich, geen kompas en geen offline kaart van het gebied op hun telefoon. Al met al een redelijke magere voorbereiding voor een tochtje door een nevelwoud.

Het woud met zijn moeilijke ondergrond, zijn warmte en zijn hoogteverschil. Een aardige klim, zeggen we in Nederland. Het was een goed idee te gaan wandelen, maar daar hadden ze wat meer voorbereiding in kunnen steken.

Ze gaan een smal pad omhoog en worden gezien door diverse mensen. Die mensen, getuigen, beweren dat ze de meisjes veel later omhoog zagen gaan dan de tijden op de camera aangeven. Volgens de camera begon de tocht om 11 uur. Volgens de ooggetuigen om een uur of drie. Veel later dus. Wat is nu waar? De taxichauffeur beweerde ook dat het al na het middaguur was. Wie moeten we geloven? Hoe kan het dat de tijden opgegeven door de getuigen niet overeenkomen met de cameratijden?

Volgens een andere getuige zijn ze eerst een ander pad dan de pianista opgegaan en weer teruggekeerd. Ze zagen er vermoeid uit. Toen moest de tocht over de pianista nog beginnen.

En het verhaal wordt nog veel vreemder. Een verhaal vol met tegenstrijdige feiten en met getuigen die overduidelijk liegen.

Mijn informatie is gebaseerd op de bronnen van Scarlet, gepubliceerd op:

https://koudekaas.blogspot.com/

 

 

Amsterdam, een prachtige ochtend

 Zomaar een prachtige ochtend, september,

 in Amsterdam,

op de brug,

van de Marnixstraat,

vrolijke gezichten,

op het water.

Ze groeten 

Amsterdam,

ondeugende stad,

stad zonder leeftijd,

blijf onder mijn jas,

geef me je lach.

Stad.

Deel 3 Kris en Lisanne maandag 31 maart 2014

 

 

                                                Kris en Lisanne op 1 april 2014. De foto is overgenomen van de koudekaas blog.

Maandag  31 maart 2014

Lisanne zit niet goed in haar vel vandaag. Ze heeft erover in haar dagboek geschreven. Ze wil het liefste naar huis, ze heeft er genoeg van. Ze heeft een pittige heimwee aanval.

En vandaag ging het ook nog eens helemaal niet goed. Wat gebeurde er?

Na het ontbijt gingen de meiden naar hun nieuwe werk. Toen ze daar aankwamen was de ontvangst door de leider van de kinderopvang ijzig.  ‘Nee,’ zei ze. Ze had geen werk voor de meiden. Nee, ze kende hun namen niet. Nee, ze moesten maar gaan. En hoewel de vrouw in het Spaans sprak, begrepen K&L dat het een verloren zaak was. Weggestuurd als een klein kind. Er was iets helemaal fout gegaan. Wat? Daar is nooit onderzoek naar gedaan.

Boos verlaten K&L de opvang. Ze gaan terug naar het gastgezin en vertellen overstuur van het probleem waar ze niets van begrijpen. Direct wordt er door mensen actie ondernomen met resultaat: volgende week, maandag 8 april kunnen zij starten bij een ander vrijwilligerswerk.

De vriendinnen hebben een week over. Ja, een week in Bocas is zo voorbij, maar wat doe je in een dorp als Boquete? Wachten? Ze spreken erover en besluiten wat tochtjes te plannen. Er is een vulkaan en misschien kunnen ze ook wel naar de top van de Mirador. Dat is een berg met bovenop uitzicht op zowel de Pacific als de Atlantische Oceaan. De tocht naar boven duurt twee uur. Bij elkaar vier uur. Maar K&L zijn verstandige Hollandse meiden en dus willen ze een gids. Van bergen en jungle weten ze niet veel. Ze zijn geboren in Nederland, een laag land van polders, tegenwind,  mist en slootjes, maar zonder bergen. Nee, ze gaan niet alleen wandelen. Dat vertellen ze aan meerdere getuigen.

De bekendste gids in het dorp is een zekere F. Hij begeleidt toeristen door het hooglandwoud en meestal naar de Mirador. Het is overigens best een druk gebied rond die Mirador. Op het enige pad lopen lokale bewoners, backpackers en boeren. Verdwalen op dat pad is eigenlijk uitgesloten en je komt altijd wel iemand tegen. De maandag en de verdere dagen vallen in een droge periode. De rivieren in het bos zijn redelijk rustig. Als het regent kunnen ze namelijk kolkend gevaarlijk worden.

De maandag gaat verder voorbij. Ze eten bij het gastgezin. Ze weten niet dat er enige jaren voor hun bezoek een jonge backpacker zomaar verdwenen is, toen hij ’s avonds even naar buiten ging. Ze weten niet van een bende van jongemannen, van wie er twee in de weken na hun komst, zullen worden vermoord. En zelfs de taxichauffeur zal op een vreemde manier aan zijn einde komen. Zij weten dat allemaal niet. Ze weten niet hoe het gevaar onder de oppervlakte schuilt.

Zonder dat besef liggen ze ’s avonds op de tafel van een masseur om de stress weg te laten masseren. In bed schrijven ze in hun dagboeken over de mislukte dag met het mislukte plan. Maar in die woorden schuilt ook hoop dat het weer goed zal komen. Lisanne schrijft nog: 1 april in haar dagboek. Haar laatste woorden, daaronder blijft het leeg.

Ze doen het licht uit en wensen elkaar goedenacht. 

Mijn informatie is gebaseerd op de bronnen van Scarlet, gepubliceerd op:

https://koudekaas.blogspot.com/

 

 

 

Gezien: expositie Hoorn, Buismangebouw, Open Monumentendag 13 september 2025

 

                                            Schilderij van Annemieke van Bugnum 

Gezien: expositie Hoorn, Open Monumentendag, 13 september 2025

Het centrum van Hoorn was vandaag gezellig druk met een markt en een dag waarop de talrijke monumenten van de IJsselmeerstad geopend waren voor het publiek. Ik koos er vandaag  voor om naar de gezamenlijke expositie van een groep Hoornse kunstenaars te gaan in het Buismangebouw.

Het Buismangebouw is een voormalige lagere school in de Muntstraat. Een heerlijk gebouw voor kunstenaars vanwege de grote, hoge ramen en de statige trappen. Op de eerste verdieping vind ik een atelier dat gedeeltelijk wordt gebruikt door Annemieke van Bugnum. Zij is professioneel kunstenaar en is blij met deze ruimte. ‘Ik heb uitzicht op een prachtige boom,’ wijst ze naar buiten. Naast dat raam, boven de trap hangt een prachtig schilderij waarop twee oudere mannen aan een tafeltje zitten. ‘Ik probeer een tafereel te vangen dat verbinding oproept,’ zegt ze. ‘Deze twee mannen stralen ook een soort rust uit. Ik heb ze bewust niet helemaal uitgewerkt, dan blijft het een beeld waar je naar blijft kijken.’ De mannen zijn in een soort helder blauw gevangen in een Zuid-Europees land. In een dorp waar de tijd heeft stilgestaan.

 ‘Maar beneden in de hal hangt ook een werk van mij, dat een andere uitstraling heeft. Daarop staat een meisje met een koptelefoon. Ze heeft zich afgesloten voor het geweld in de wereld.’  Dit werk roept inderdaad vragen bij de kijker op. Het is logisch dat mensen zich afkeren van alles wat er gebeurd. Dus: hoe ga je met alle ellende om?  

Op de ezel staat een schilderij van een lieflijk tafereel aan een mediterrane kust. We kijken er samen naar. Is het af? Dat wil Annemieke liever niet, want dan is het een saai verhaal van een dorp in de zon. De rechterkant is een witte vlek. Ze weet nog niet hoe ze er verder mee zal gaan.

Ik neem afscheid en ik betreed het naastgelegen atelier. Het is stil, geen kunstenaar en geen bezoekers. Er heerst een heerlijke rust. Een bankje, een vloerkleed, een ezel met een schilderij dat niet af is. Een paar schoenen op de vloer, fotocollages aan de muur. Een contemplatieve plek. In het midden staat bakken met tere, jonge planten. Of het kunst is, weet ik niet.

Plotseling komt een kunstenaar binnen. Dat is Pascale Kouthoofd. Ze is slank en draagt een pet. Ze vraagt of ik wil plaatsnemen op de bank. We spreken over de stilte in de ruimte, hoe  mooi dat is. Als de stilte in een oude kerk. Het is een mooi gesprek over kunst die ontstaat en dat vandaag toch het belangrijkste is. Pascale maakt fotocollages. Het ziet er fraai uit. Het laat zich lastig door mij omschrijven, merk ik nu. Maar mooi is het wel.

 

                                                      De atelierruimte in het Buismangebouw