Elvis has left the building

Elvis has left the building

Beschrijf een dag uit het geheime leven van Elvis, die doet alsof hij al jaren dood is.

Nee, ik ben echt Elvis niet, als ik opsta. Ik ben John, dat zeg ik tegen mezelf als ik opsta. Ik neem een bad en eet een paar cornflakes met een kop zwarte koffie. Ik drink alleen nog koffie. Drinken doe ik al jaren niet meer, sinds ik dood ben. Ik ga op de fitnesstoestellen en daarna ga ik naar mijn werk, want ik werk nog. Ik ben kellner in een leuke pub. Een Ierse pub. Veel mensen gaan daar met me op de foto, omdat ze denken dat ik een Elvis look-a-like ben. Volgens hen ben ik dood. Lachen. Nadat ik zogenaamd was gestorven, heb ik twee jaar in een sekte geleefd waar ik leerde mij te onthouden van alle aardse geneugten. Dus geen seks, geen drank en geen drugs. Ik leefde op groenten en water. Na ongeveer vijf jaar was ik een heel ander mens. Wedergeboren. Fit en slank. Ik zocht een stad waar ik wilde wonen en vond een miljoenenstad in het oosten van Midden-Amerika. Ik maakte snel nieuwe vrienden en in de pub ‘The lonesome boy’ ontmoette ik Edgar, een gevluchte Amerikaan. ‘Tax,’ is alles wat hij over zijn verleden wilde zeggen. Hij draaide de diensten van maandag tot en met vrijdag. Ik de diensten van zaterdag en zondag. Het zat elke avond lekker vol. Soms zing ik nog weleens. Met dronken karaoke Japanners, aan het eind van de rit. Ik heb een relatie met Linda, een Schots meisje half zo oud als ik. Ze heeft leuk rood haar en sproeten. Ik voel me redelijk comfortable zo, na de showbizzshit. Er zijn wel journalisten in de buurt geweest die vroegen of ik Elvis kende, of familie was. Ik heb ze mijn flatje laten zien: de oude stoelen, de verroeste Ford, de versleten badkamer. Ze waren snel weg. Dit zijn de gelukkigste jaren van mijn leven. Ik kan er zo van genieten. Naar de markt te slenteren, de markt met zijn bloemen en geurige vruchten. Op mijn hoede ben ik alleen nog voor de snuiters van de FBI. Zij zouden achter mijn identiteit kunnen achterhalen, hoewel de papieren, versnipperd, over de Mississippi, zijn uitgestrooid. Ik kom weleens op Graceland, waar mijn oude huis op staat. Dat gaat als volgt: ik neem de bus en heb tuinmanskleding aan. Ik hark het gras op het landgoed en ga dan rustig het huis binnen. Ik ga de trap op naar de tweede verdieping waar niemand mag komen. Ik spreek daar af met familieleden. Zij weten ervan. Zij weten dat ik geen keus heb en had. Er waren zoveel plannen mij uit de weg te ruimen. Daarom moest ik verdwijnen, dood zeg maar. Ondood. Eigenlijk ben ik een zombie. Ik kan nooit meer zingen, behalve met die bezopen Japs. Het is moeilijk. Ik kan niet meer opstaan uit de dood, want er is er maar die dat heeft gedaan en dat was de Lord. En ik ben niet heilig. Geloof je me, of denk je dat ik een imitator ben?

Bye, bye.

Best regards, Love you!! 

The one and only Elvis.

Uit: 333 dingen om over te schrijven, juli 2019    

Bij of wesp?

Ik zie in een hoek van de tuin, een zwerm vliegende beestjes de border ingaan. Maar ze bewegen alsof ze dol zijn en daarom kan ik niet goed bekijken of het bijen of wespen zijn. Hun lijf is eigenlijk te kort voor een wesp. Ze zijn niet geel wit, eerder bruin en ze vliegen gewoon om me heen. Al drie keer eerder heb ik een wespennest om het huis gehad en uit ervaring weet ik dat ze niet vriendelijk zijn. Ik hoop dat er eentje dood neervalt, zodat we het beter kunnen bekijken.   

De maanlanding

Ik ben geen type voor samenzweringstheorie, dus geloof ik nog steeds in de maanlanding.Het was een huzarenstuk in 1969. Een ding weet ik niet zeker: hoe is het maankarretje meegenomen in de Apolloraket lees: de maanlander (LM). Ik heb namelijk op een expositie een exemplaar van dat karretje gezien en ik zeg je eerlijk: het is een joekel, groter dan een personenauto. Hoe neem je zoiets mee in je supersmalle maanlander? Armstrong en Aldrin moesten daarin staan en zelfs voor de vlag was geen plaats.
Een ander raadselachtig iets: waarom nam astronaut Aldrin geen foto's van Armstrong? Okee, eentje, dan.
Morgen verder. 

De EK wielrennen

De EK wielrennen komt naar Alkmaar, onze stad. Het lijkt me gevaarlijk en onmogelijk hier veilig hard te rijden op zo'n fietsje. Het peloton maakt zich daar niet druk over. De dood fietst toch altijd mee. Dat is een gegeven. De burgemeester maakt alvast ruzie met de ondernemers, omdat hij hun straten laat afzetten. Zo'n ruzie hoort erbij. Dat is ook goed voor de publiciteit. Wij houden u op de hoogte. 

Het panoramaterras Schiphol is gesloten

Vandaag was ik met mijn gezin een uur op Schiphol, vooral vanwege de treinen die er heen gaan. Mijn zoon (8) is treinengek. Hij wilde vooral graag rijden in een SNG, dat is een nieuwe sprinter. 

Op Schiphol belandden we in een mierennest van mondiale snit. Een vreedzame wereldkolonie, allen met dezelfde doelen: wachten, wachten en wachten en dan op reis gaan. Of thuiskomen en dan heel enthousiast verwelkomd worden bij de arrivals. Mensen die elkaar snikkend in de armen vallen van blijdschap, van geluk, en gevuld met tranen. Het is ontroerend om naar te kijken. We werden tijdens onze vervoering weggestuurd door een beveiligingsman die een verlaten tas had ontdekt. Hij waarschuwde zijn collega's.

Daarna besloten we naar het panoramaterras te gaan. Daar kun je, heerlijk in de kerosinedamp, genieten van startende en dalende stalen monsters. Maar helaas,    

dit panoramaterras was gesloten en daarom bezochten we de vliegtuigshop. Voor de deur van die winkel staat een vliegtuigmotor en een onderstel van een toestel. Het mooiste zit binnen verstopt: een oude cockpit waarin je gewoon alles aan mag raken. Natuurlijk is het daarin altijd druk.

Normaal gesproken staat op het panoramaterras een oude Fokker, daar kun je in plaatsnemen. Voor andere oude toestellen moet je naar het Aviodrome, in Lelystad, of Soesterberg. 

Toen we weer bij de trein stonden, realiseerde ik me dat ik op Schiphol geen enkel vliegtuig gezien heb. Behalve dan dat speelgoedexemplaar uit de winkel. Wèl heel veel mensen en als ik eerlijk ben, kan ik langer naar die exemplaren kijken, dan naar vliegtuigen.     

Rare droom

Vannacht had ik een rare droom. Ik was toeschouwer bij een wedstrijd tussen een mier op een racefiets en een mier in een hardlooptenue, met hardloopschoenen. Het was spannend.
Wel een hele vreemde droom. 

Dierenleed

De warmte is weer normaal wat hij is in een Hollandse zomer. Blauwe lucht, met wolken. Het gras wat te geel voor Nederland. Er was wel veel dierenleed door de hitte. Sommige beesten zien nooit daglicht en dat is erg. Hun stallen werden veels te heet. Sommige koeien stonden wel buiten, maar zonder een boom voor de nodige schaduw. Dat moet veranderen. Alle dieren tellen mee.