Vandaag: 16 maart ’20
Een bijzondere
dag. Docent zijn, met een bevoegdheid en toch geen les kunnen geven. Omdat het
spook van het virus door de kieren van het gebouw waait. Als de stukjes kauwgom
onderaan de bankjes kleeft. Geen joelende tieners die hun kluisjes dichtslaan,
rondhangen op het leerplein.
Als docent
thuis zijn en naar de mail turen, die opvallend stil blijft. Wel een mail van
het detacheringsbureau die na enige close-reading lijkt te willen zeggen dat
als de school niets verzint om de docent en de leerling bij elkaar te brengen,
digitaal of per postduif, de docent zich
dan maar bij het UWV moet vervoegen. Waarbij dan ook nog wordt vermeld dat het
dan wel zo moet zijn dat docent er niet voor gekozen heeft thuis te gaan
lanterfanten.
Nee, dat laatste zeker niet. Mijn twee
examenklassen moeten toch enige bijscholing krijgen. Niet dat ze daar voor
openstaan. Integendeel, tot de laatste les toe hebben ze zich wild verzet tegen
school, autoriteit en docenten. Ook tegen mij.
Dus
onzekerheid is troef vandaag. Mijn zoon is ook thuis. We lopen langs zijn lege
school. In het lokaal zit een silhouet achter een scherm. De juf, bezig de
noodpakketjeslesmateriaal te maken. Aan het eind van de dag begrijpen we dat
deze pakketjes woensdag door het raam
naar buiten zullen worden geschoven. Wij moeten in het gras staan en dan de
lessen aanpakken.
In het winkelcentrum is het rustig, er scharrelen mensen met
boodschappenkarretjes. Ik begrijp
dat er toch flink gehamsterd is. De schappen met melk en
vleeswaren en brood zijn behoorlijk leeg.
Via internet bereiken ons nogal wat grappige filmpjes, onder
andere van een man die een onderbroek met daarop de Union Jack over zijn hoofd
trekt.
Ik heb wat ruzie met het touchpad van de laptop. Het is een
Dell, maar nog helemaal niet op leeftijd. Het ding zit helemaal vast. De enige
oplossing is voor nu een muis met een snoertje kopen. De man in de Mediamarkt
is behulpzaam. Hij zegt dat ik op moet passen dat ik niet net als een andere
klant het snoertje doorknip bij het openmaken van dat keiharde plastic. Ook
vertelt hij dat zij tv-schermen laatst gehackt waren en er de logo’s van de
concurrent BCC op te zien waren.
Het leven in dit land ligt zo ongeveer plat. Ik kijk in de
mail:geen berichten. Geen opdracht. Ik wandel de tuin in. Doe een kleine beuk
in een pot, bekijk de andere bonsai boompjes. Er komen al blaadjes uit. Dat
gaat wel door. Lente in Holland. Een zacht voorjaarszonnetje glijdt over de
groen aangeslagen tegels. Dat wordt een
hoop werk, constateer ik.
Hoe gaat dit verder aflopen? In oorlog met een onzichtbare
vijand.
