Ik doe mee aan een project van de kunstuitleen Alkmaar. Dat project heet: Ode aan Alkmaar en daarvoor heb ik een schilderij ingeleverd dat samen met werken van andere kunstenaars te zien zal zijn bij de kunstuitleen.
ODE AAN ALKMAAR - zomersalon
15 juli t/m 17 september
Kunstuitleen Alkmaar laat met 'Ode aan Alkmaar - zomersalon' de diversiteit zien van onze gemeente.
Denk je bij Alkmaar alleen aan het Waagplein en de kaasmarkt? Of is Overdie net zo schilderachtig? En wat dacht je van de molen in Schermer? Ook dat is Alkmaar.
Alle kunstenaars uit Alkmaar en omgeving, professioneel en amateur, mochten één schilderij inbrengen.
Klik op de link: https://www.kunstuitleenalkmaar.nl/agenda/odeaanalkmaar
We hadden
kampioen kunnen zijn, kampioen vande 25e klasse der voetbalamateurs
van Nederland. Maar het is niet gebeurd. Het is anders gelopen. Dat is de
schuld van Johan, onze regelneef. Johan regelt alles voor ons team, maar de
laatste tijd gaat het niet zo goed met Johan. Laatst had hij de kleding van het
dameselftal bij zich. Hij begint kinderachtige grappen te maken. Tijdens de
voorlaatste wedstrijd liep hij zomaar het veld op en zei tegen de
scheidsrechter: ‘Weet jij waarom een Engelsman zijn paraplu wegdoet als hij een
Duitser tegenkomt? Omdat die Duitser telt: eins, zwei, drei..’ Nou, van dat soort grappen. Voetbalhumor is
best flauw, maar dit.
En het is
niks voor Johan. Vroeger was hij rechter, hij was zeer geleerd, wel een tikkie vreemd was hij toen. Maar
dankzij hem zijn we geen kampioen, want hij regelde de spelersbus naar de
kampioenswedstrijd. We hadden nog maar 1 punt nodig om FC Buitenspel de baas te
blijven in de competitie. Een gelijkspelletje, meer niet!
We reden weg
en onderweg zagen we plotseling veel water naast ons stromen. En daarna koeien
en veel weilanden. En toen zei Karel,
onze spits: ‘Hee jongens, dit is Friesland!’
Maar toen waren we al bij het knusse stadionnetje van Hardegaryp. Het
was er verlaten, de fans stonden er niet. Frank, de doelman, zocht op internet
waar de wedstrijd stond gepland: in Venlo! We hadden nog 10 minuten. Zelfs met
een straaljager zouden we niet op tijd komen. En niet verschijnen bij een
wedstrijd betekende verloren punten en dus geen kampioensschaal. Die ging
gewoon naar de bierbuiken van de FC Buitenspel. Iedereen was woedend.
We sloopten de
bus tot er alleen nog wielen stonden en Johan bonden we met een touw om zijn
nek aan een Friese eik. De hond. Toch hebben we deze week zijn 95e
verjaardag gevierd, want je moet kunnen
vergeten en vergeven. Hij heeft een taart gekregen met een foto van het hele
kampioenselftal. Hij is in de veronderstelling dat we the champions zijn en dat hebben we maar zo gelaten. Ja, het had zo kunnen zijn, als Johan
tenminste niet zo stom was geweest. Onze
vrouwen zeggen dat we voortaan zelf ook beter op moeten letten. En dat is een
goeie les.
Uit: 333
dingen om te schrijven: Schrijf een verhaal dat eindigt met de zin: Zo
had het kunnen zijn, als Johan tenminste niet zo stom was geweest.
Mijn kat
Jip, zeven jaar oud, was niet meer te redden. Het
was deze
week dat we een grote bobbel onder zijn kin
ontdekten.
Ik schrok daarvan en maakte een afspraak
met de
dierenarts.
Die schrok
ook van de bult. ‘Wat is die groot,’ zei ze ontzet. Ze
sprak
Engels. Met google translate kwamen er achter dat het
om de glan ging, de speekselklier. Later
bleek dat niet te
kloppen. Jip
kwam weer thuis en hapte naar adem. Hij is een
ragdollmannetje.
Een pluizig grote bol, met brede poten, een
super
pluimstaart – waar ik wel eens op stond-
en felblauwe
ogen. Een
lief en sociaal dier.
Hij kreeg
twee keer per dag een pilletje, maar de zwelling
werd niet
kleiner. Ik maakte me zorgen.
Toen ik in
de klas was vandaag, kreeg ik berichtje van mijn
vrouw dat
het laboratorium tot de conclusie was gekomen
dat de
cellen bij een lymfoom hoorden. Dat
is lymfklierkanker.
Jip was
ongeneeslijk ziek. Omdat hij steeds benauwder werd,
hebben we
besloten hem in te laten slapen. Het was erg zielig
voor hem,
die benauwdheid. Tongetje uit de bek. En
het had
allemaal nog
erger kunnen worden met een dramatisch,
pijnlijke
afloop.
Daar lag hij
dan, languit op een kleedje. De ogen nog open. Ik
streelde
zijn langharige vacht en de bruine staart. Een traan
pinkelde van
mijn wang op de tafel.
Dag vriend,
dacht ik. Vergeef me dat ik die beslissing voor je
genomen heb.
Het ga je goed, lieverd, in de poezenhemel.
Ik weet
zeker dat die bestaat.
Dag vriend
Dag vriend,
ik moet je
laten gaan,
onverwacht,
je ligt op
tafel
met je ogen
open.
Goede reis
vriend,
ik hou je
pijn hier
en je angst,
dan kan jij
vrij en
blij,
naar boven.
De dokter
zegt
dat je niet
verder kunt
je krijgt
een prik
om te gaan
slapen.
Dag vriend
je liep hier
net rond
en ik dacht
nog:
je bent toch
gezond?
Zuiver
zelfbedrog.
Pluizig
beestje
van vijf
kilo
met je witte
klittenvacht
helderblauwe
kijkers
vol
levenskracht .
Dag vriend,
goede reis.
Hieronder de link naar de website van de Groningse dichteres Leontine Wagter:
De rechten van dit plaatje zijn van Leontine Wagter, ik heb het overgenomen van internet.
Neem eens een kijkje op de website met mijn schilderwerk. Deze website heb ik al sinds 2007 (!) dat lijkt een eeuwigheid geleden. Met schilderen zelf begon ik in 1996 of 1997. Ik kreeg een rol achterbehang en wat oude verf. Ook was er een meisje dat karton voor me meenam op haar fiets en deze stukken verloor op een zeer drukke oversteekplaats. Ze ging die rustig oprapen.
De link is als volgt:
https://sjoerdvanberkel.exto.nl/exposities.html
Aan
de overkant van de straat
wie zou daar wonen, jongen
bij die schutting met seringen,
als ik langs fiets,
hoor ik soms een meisje zingen
vast iemand uit de beste kringen.
Haar pa is een minister- president
haar ma werkt bij de fillem
dus die zijn nooit eens thuis,
mijn nachtegaal is vaak alleen in huis,
en zingt daarom dan een lied
vol van ellende en verdriet.
Ik durf niet aan te bellen
want zo'n lied is toch privé,
dus blijf ik bij die schutting staan
en luister zachtjes mee,
wat eenzaamheid met mensen doet,
dat blijft verborgen,
net
als haar snoet.
