Bibliotheek 2.0 in een buitenwijk

Onze bibliotheek is een kleine bibliotheek op een tochtige hoek naast een winderig winkelcentrum. Ik kom er graag, vanwege de literatuur, de reisverhalen, fotoboeken en waargebeurde stories. Maar de laatste tijd merk ik dat de bieb verandert. Boeken worden verkocht of gaan naar de versnipperaar. De rekken worden leger. Zelfs grote schrijvers als Hemingway zijn niet gemakkelijk meer te vinden. Daarvoor moet je in de computer kijken en het boek ergens bestellen.

Nu is een grote verbouwing bezig naar bibliotheek 2.0, het moet een nieuw mediacentrum worden. Nou ja, zo is het, de tijd gaat door, niet alles zal hetzelfde blijven.

Maar zelf, in mijn hart, verlang ik naar een stoffige, saaie bibliotheek, met een zure bibliothecaresse, en eindeloze, eindeloze rijen boeken, metershoog, verborgen voor het daglicht. Boeken die ruiken naar oud en beduimeld, naar okselzweet, geheimen en avonturen. Een bibliotheek waar je een dag kunt verdwalen en je verbazen over de ijver en de nauwgezetheid waarmee de zalen zijn opgezet en bijgehouden.

Maar ik heb er vrede mee dat het allemaal verandert, zo gaat dat nu eenmaal, we schrijven ook niet meer met een ganzenveer. En daarnaast zullen verhalen altijd blijven bestaan. Zolang er mensen zijn.

Misschien kan ik een mooi verhaal schrijven over de bibliotheek die ik zojuist beschreef.