Ik heb twee keer een
verkeerde plek op de huid gehad. En die is twee keer door middel van een kleine
ingreep verwijderd. De eerste keer gebeurde dat op een vrijdagmiddag. Kennelijk
was er niet veel meer te doen in de kliniek, want het voltallige medische team
was aanwezig. Gewoon voor de gezelligheid. We lachten hard met z’n allen, dat
was bijzonder, want ik lag achterover op de snijtafel. Er was een verpleegkundige
bij met een apparaat om me dicht te schroeien, mocht ik leeglopen. Het leek wel
of de vrijdagmiddagborrel in de ok werd gehouden. Uit een speaker klonk Marco
Borsato De meeste dromen zijn bedrog. “Ik
draai hem altijd hard in mijn auto,’zei de pleeg. ‘Thuis mag het niet van mijn
vriend. Hij vindt het vreselijk.’ De
sfeer was prima. Toch fijn als je het lijdende voorwerp bent.
De tweede keer, weer een
verkeerde plek op een andere plaats, werd ik door een huidarts geopereerd en
deze lieve dokter, zij heette Adinda, zette een liedje op, via internetradio,
voor de arbeidsvitaminen. Ze begon net met snijden toen een vrouw zong: ‘Let’s
fuck!’ De dokter keek verbijsterd naar
de radio. Haar mes stak omhoog. ‘Wat is
dat nou?’ vroeg ze. Dat vroeg ik me ook af. Een uitroep van een menselijke
emotie. Daarvoor is geen plaats als je het lijdende voorwerp bent. Wel maakte
ik mij zorgen omdat de snijplek in de buurt van mijn oor zat en de arts mij zou
kunnen behandelen zoals Van Gogh zichzelf deed. Ik heb het bewuste rocknummer
niet terug kunnen vinden en ook begrijp ik niet hoe of door wie het uitgezonden
werd. Wel vond ik de bewuste dokter terug op Instagram. Een bijzonder bevlogen
huidspecialist. De link naar een video met haar uitleg is:
https://skinsensible.nl/25-vragen-aan-adinda-van-ginkel/
Ik herinner me ook een nacontrole met een bijzondere
gebeurtenis. Het was op een donkere middag in december. De dokter van de eerste
operatie, bekeek mijn huid en wilde nog wat zeggen, toen het licht in de gehele
kliniek uitviel en wij in volslagen duisternis zaten. De arts vloekte nogal
stevig en scheen met zijn onderzoekslampje. Ik ging op de tast naar buiten. In
de gangen schuifelden andere huidlijders.
Ik heb dus twee littekens aan de behandelingen overgehouden,
maar erg vind ik dat niet en je ziet er ook niets meer van. Wel ben ik
voorzichtiger geworden met zitten in de zon. Als ik buiten moet zijn, smeer ik
me in met factor 500, zodat ik zo wit zie als een ijsbeer op een ijsberg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten