De literaire komma

Hierboven een portret van mijn hoofd getekend door een onbekend meisje tijdens het Kaeskoppenfestival. Het onderstaande verhaal is geheel verzonnen en heeft geen relatie met de schrijver/verteller Van Berkel, behalve met zijn grote duim.

Ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik nam de lift naar de 36^e verdieping en stond tussen mannen in zwarte pakken die vloeiend Russisch spraken en die naar drank en sigaren roken. Ze droegen donkere zonnebrillen en ik weet het niet, ik denk dat ze me wilden vermoorden. Ik wurmde me tussen ze door en zij vlogen door naar boven.

Ik stapte uit op de 36^e en stond op de teen van een hip type met lang golvend grijs haar. Hij had een knotje en overal kettingen om zijn nek. Kettingen met ieniemieniepenissen eraan. ‘You ccome for the interinterview?’ stamelde hij.  ‘Well,dicks don’t grow on trees. Welcome.’  Ik fluisterde: ‘Dicks on trees?’ Hij staarde me ongelovig aan. ‘You wait here.’ Hij wees op een barkruk. De ruimte, drie bij vier, keek via een groot raam uit op de skyline van Rotterdam en was voorzien van een wit, hoog tapijt. Aan de wanden waren posters met daarop erotische taferelen gehangen. Op de linker werd een vrouw bereden door zeker drie sportschooljongens met een vlinderstrikje. De poster daarnaast liet een literaire komma zien, in een verheven stand.

Ik weet het niet. Ik weet het niet. Ik heb zeker een aantal bedtaferelen opgenomen in mijn roman, op aanwijzingen van de veel te dure schrijfcoach Nicolette, die ik kende van de veel te dure schrijfschool. Ze zei: ‘Op bladzijde 33 wordt het tijd voor een penetratie. Het is bewezen dat het werkt, dus schrijf nu maar aan je wipjetripjehoofdstuk. En werk toe naar een Kilimanjaroclimax.’ Hoewel ik nog tegenstribbelde omdat het helemaal niet paste in mijn kinderboek, zei ze dat kinderen van nu niets liever willen lezen. ‘Straks word ik nog opgepakt,’ protesteerde ik. ‘Publicity,’ zei ze. ‘Dat is dan ook pure publicity.’

Ik schreef dus verder en ik herschreef en Nicolette dramde door en zei dat schrijven schrappen was en schrappen was schrijven en ik moest niet denken dat ik iets kon. Of iets voorstelde. En of ik soms op de slushpile wilde blijven liggen? Dus ik deed braaf wat ze zei en droomde ervan mijn boek in de schappen te zien liggen van de Albert Heijn of Jumbo, want wij schrijvers liggen overal. Zelfs bij het tankstation.

Ik weet het niet meer, dat schrijven.  Nicolette heeft mijn boek ‘De literaire komma’ genoemd. Het gaat nu over een mislukte schrijver die komma’s van vooral bekende schrijvers fotografeert, door op toiletten verborgen  camera’s op te hangen.

Hij heeft in hoofdstuk vier al tweehonderd grapjes verzameld en de foto’s daarvan plakt hij in een boek. Hij heeft ook veel verdriet om Sergei, zijn Russische vriend die hij heeft ontmoet na een blowjob, langs een snelweg. Sergei, de vrachtwagenchauffeur, smokkelde meisjes in zijn cabine en regelde de betaling achter de gordijntjes. Maar Sergei hield ook veel van de schrijver. Sergei, de hoofdpersoon stopt zijn gereedschap nu overal in. In hoofdstuk vijf in de stofzuiger. Daarbij komt hij vast te zitten en moet naar het ziekenhuis. ‘Hilarisch,’ lachte mijn veel te dure schrijfconsulent. ‘Dit gaat sellen.’

Ik weet het niet. Ik stop al mijn geld in dit schrijfplan, maar er komt niks uit. Plotseling staat er een man voor me. Hij is vrijwel kaal, zeer gedistingeerd gekleed, in een smetteloos wit pak. Hij wijst naar een bureau. ‘Sit down,’zegt hij vriendelijk. ‘Welcome to our publisherhouse Adult Dreams.’ Ik versta hem wel, maar begrijp hem niet. Adult dreams? Ik kijk naar zijn helblauwe ogen, zijn zorgvuldig geknipte moustache en snap ineens mijn vergissing: ik had op de 63^e verdieping moeten zijn bij publisherhouse Literary Dreams. Mijn mond wil open gaan en roepen dat het fout is, maar de man tegenover me heeft zo’n charisma. Hij stelt me gerust. ‘You can write so good, we love it, that’s why you are here. Don’t  you worry.’ Dit moet een vergissing zijn. Ze bedoelen iemand anders. Uit een la trekt hij een papier. Legt het neer. ‘Let’s sign the contract. You write the books and the scripts for our movies. What do you want to earn? Fifty thousand a year? To start with?’ Ik kijk hem aan. Mijn colbertje kriebelt. Mijn handen zweten. Hoe is dit mogelijk? Ik snap nu de posters: ik ben bij een porno-uitgeverij. Maar vijftigduizend per jaar kun je niet laten liggen. Ik pak de pen en knik. Bevend zet ik mijn handtekening. Ik kan mijn baan als conciërge opzeggen. De man aan de overkant lacht nog breder en slaat keihard op mijn schouder. ‘Let’s rock and fuck!’ Uit een kastje haalt hij een fles whisky en ik drink er zeker zeven glazen uit, tot het begint te draaien. We nemen hartelijk, als vrienden forever, afscheid.

In de lift sta ik naast een sjofel type. Het is een man van mijn leeftijd die op me lijkt. Half kalende veertiger, brilletje, oud colbertje, saaie bruine schoenen. Zijn vale gezicht is zeker dat van een schrijver. ‘Ik heb een contract bij Literary Dreams,’ zegt hij plotseling. ‘Zo fantastic. Ik mag drie boeken schrijven. Ik ga zeker drieduizend euro verdienen,zei de uitgever.  Ja, ik ben op weg naar de top.’  Ik kijk hem aan en vraag me af waarom hij deze informatie met me wil delen. ‘Je gaat van me horen. Mijn boek gaat de literaire komma heten.’ ‘Waar gaat het over?’ vraag ik quasi belangstellend. ‘O, it’s about a writer and he makes pictures of dicks from famous writers.’  ‘Really?’ Ik weet zeker dat hij dezelfde schrijfcoach moet hebben.

We zijn beneden. ‘Nou succes,’ zeg ik tegen zijn schouders. Hij zwaait nog een keer. Ik neem de tram naar huis en stap binnen bij mijn vriendin. Zij is kapster en heeft van het knettergekke writingcircus geen flauw benul. Ik kan mijn teksten gewoon op zolder maken, of als ze slaapt en dan doen of ik een beroemd schrijver ben. In boekwinkels komt ze gelukkig niet. Ik wil dit geheim niet met haar delen. Ze is een schat, maar dit moet onder de dekens blijven.

Ik vertel haar veel te gaan verdienen en we beleven Spass tussen de lakens. helaas: het condoom om mijn literaire talent scheurt. Hemeltjelief. Weet je wat? Ik ga er een foto van maken en naar Nicolette sturen. Ik hijs me naar de badkamer en maak de picture van de slap geworden komkommer in zijn rubbertje. Zal ze hem mooi vinden? ‘Wat ben je toch aan het doen, liefje?’ roept mijn schatje.