Vader worden

Als ik op een dag zou horen: 'Je wordt vader!' dan zou ik wel even schrikken. Want op het vaderschap kun je je niet voorbereiden. De zwangerschap dan kijk je naar die steeds boller wordende buik, je gaat mee op puf les en als de baring zich aankondigt mag je het washandje op het voorhoofd van je lijdende vrouw deppen. Als het kindje er is ben je blij, tot je roze wolk door een nachtelijk huilende baby wordt verdampt. Dat zal je leren te denken dat je alleen je bijdrage stuifmeel hoeft te leveren. En van opvoeden heb je helemaal geen verstand,je doet maar wat, je roept maar wat,boeman, bulderbak maar soms ook sinterklaas en kerstman tegelijk, voor je telg niet te volgen dus die ontspoort en wordt hangjongere.
Vader worden is leuk, maar vader zijn is een experience, tot ze op hun brommer wegrijden en vooral daarna.

Hoe zal een Baard mij staan?

Als vrijgezel kon ik natuurlijk alles vrolijk laten groeien. Alle vrijgezelle mannen
in mijn omgeving hadden een mooie sik als van een geit, maar ik dacht: dan vind je
nooit een vrouw, de baard is uit. Dat was begin jaren negentig. Ineens kwam toen het streepje in de mode. Een klein miniscuul lintje op de kin. Als je daar naar keek had je het idee dat het scheermes tijdens het scheren kapot was gegaan. Het was niet afgemaakt op de een of andere manier. Een paar jaar later vond Andre Hazes de baard rondom de mond uit. De sprekende bliep . Dat was niets voor mij. Al dat haar irriteert me en ik scheer het af. Desnoods scheer ik twee keer op een dag. Anja blijkt het met me eens te zijn. Ze zegt dat ze, indien ik zo'n mooie gekrulde moustache laat opkomen, dit 's nachts zal verwijderen met een schaar. Ze maakt daarbij het geluid van die schaar. 'Knip, knip,' zegt ze. Om te kijken hoe het staat zal ik mezelf dus eens moeten photoshoppen voor de lol.

Minoes

Minoes is nogal oud en mager. Mijn moeder noemt haar 'karkasje' maar ik vind dat wel meevallen. Okee, de dikste is ze niet, maar ze heeft weer gewicht teruggewonnen.
De afgelopen jaren heb ik al vaak met haar bij de dierenarts gezeten. Op een dag kon ze niet meer plassen, toen heeft ze pillen gekregen. Als je weet hoe je die binnen moet krijgen...wat een gevecht! Maar goed een dag later had ze er geen zin meer en ze lag alleen maar te slapen. Helemaal suf. Weer de dokter gebeld. 'Mmm, komt u
morgen meteen langs..' Dus weer met het beestje naar de praktijk en toen heeft hij een infuus gegeven. En weer andere pillen. Maar het belangrijkste was dat ze weer ging eten. Ik probeerde dat met zachte dwang, maar ze spuugde het eten gewoon weer uit. Toen heeft Anja een injectiespuit uit het ziekenhuis meegenomen en daarin heb ik de slagroom gestopt en die in haar strotje gespoten. Resultaat: we zaten allebei volkomen onder de slagroom.
Ander probleem met Minoesje: Anja had ook twee lieve poezen, een kater Sjaak en Sissie een langharig lief diertje. Voor de kenismaking met Sjaak vreesden we enigszins. En onze vrees werd bewaarheid. Op het moment dat ze elkaar in het kattenoog keken werden ze direct en onvoorwaardelijk vijanden. Ze renden elkaar achterna naar de zolder al vechtend en briesend en ze lieten een bloedspoor achter...nu wonen we in een ander huis en gaat het steeds beter, echter, Minoes daagt hem nog steeds uit en die domme Sjaak gaat er op in.
Laatste nieuws van Minoes is dat ze een schildklierafwijking heeft en daarvoor een hele speciale zalf krijgt die in haar oor moet worden ingebracht. Wel een gedoe elke dag.
Ja, wie beweert dat je niet zoveel omkijken hebt naar een katje, moet toch dit nog eens nalezen.

Gebouwd 1967

Ik ben gebouwd grotendeels in 1967. Nu is het 2010 en ik werk dat er wat zaken verdwenen zijn en zelfs zo verdwenen dat een jonger persoon van een jaar of 15 niet meer weet waar uik het over heb. Uit mijn hoofd roep ik de vergeten zaken:
de dienstplicht, het cassette bandje, het fotorolletje, de stencilmachine, de srv man, de postbode, Loekie de Leeuw, de discotheek, de gulden waarop Juliana (who the fuck is Juliana?) En verder de fluitketel, de belwekker, de rolschaats, de typemachine, spelende kinderen op straat, de mavo en de politie surveillant.
Wie er nog meer weet: laat het me weten!
De wereld is erg veranderd. Vele ontwikkelingen en ik vind het leuk dat allemaal
meegemaakt te hebben. Maak ik het nog mee opgebeamd te worden?

de oranje boot

Vandaag lag de oranje boot rustig en ongeschonden aan de kade. Er lagen nog wat resten van bloemen op. Iemand maakte met een video daar opnames van. De wetenschap dat daar onze helden op stonden, maakt dat we toch anders kijken naar die boot.
Ik voel een lichte ontroering.
Anja is nu weer naar haar werk. Zij heeft nachtdienst en het is elke avond weer
wennen dat ze er niet is. Het kan natuurlijk erger, het is maar een keer in de maand en ze had ook reisleidster kunnen zijn of zangeres of zakenvrouw, maar toch...

De oranje ploeg zien binnenkomen Amsterdam

Vanmiddag ben ik om drie uur het Zilveren Toren gebouw uit gelopen en heb post gevat op de brug die grenst aan de Brouwersgracht. Ik werk in die Zilveren Toren en het uitzicht is prachtig. De hele dag al konden we de oranje fans beneden ons voorbij zien komen. Ze zetten zich neer langs de route, aan de gracht. Tussen de middag
zag ik de burgemeester langs komen op een politieboot. Ze kregen luid applaus. Waar
ter wereld wordt de politie toegejuicht? De sfeer was ontspannen en een beetje
carnavalesk, dat hoort wel een beetje bij ons, overal carnaval van willen maken.
Ik denk dat dat komt omdat we normaal heel plichtsgetrouw en ijverig onze best doen en die hoge norm moet af en toe even 'los' kunnen.
Nou goed, de sfeer was opperbest, feest vieren voor een team dat tweede is geworden. Dat doet ook geen enkel ander land ter wereld. Want tweede dan ben je toch de loser, in de harde sportwereld.
Na een uur wachten, terwijl de helicopters boven ons cirkelden kwam de helden als na een klassieke Griekse oorlog dan binnengevaren. Iedereen juichen en joelen en de
spelers moesten er even aan wennen zo te zien. Wesley Schneijder maakte een grap met een bierglas. Ik zag de stoere Kuijt, wel een van mijn helden, en de man van glas, Arjan Robben. Het ging heel snel, maar het beeld blijft voor altijd bij me.
Een geweldige prestatie en een maf geworden volk, jammer dat het al weer allemaal over is.

Aan de overkant van de straat

Aan de overkant van de straat
wie zou daar wonen jongen
bij die schutting met seringen
als ik langs fiets
hoor ik soms een meisje zingen
vast iemand uit de beste kringen

Haar pa is een minister president
haar ma werkt bij de fillem
dus die zijn nooit eens thuis
mijn nachtegaal is vaak alleen in huis
en zingt daarom dan een lied
vol van ellende en verdriet

Ik durf niet aan te bellen
want zo'n lied is toch prive
dus blijf ik bij die schutting staan
en luister zachtjes mee
wat eenzaamheid met mensen doet
dat blijft verborgen net als haar snoet.