Gisteravond, avond in de Fabriek door Rosa

Gisteravond, een leuke avond aan de Zaan gehad in cultureel centrum de Fabriek te Zaandam. Het is een filmhuis en op de achtergrond, tegen de muur, worden oude beelden van het roemrijke Zaanse leven geprojecteerd. Ik ben er om wat liedjes te zingen en dat ging erg goed.Er waren nog meer dichters en muzikanten, onder andere Cees Jan Sierhuis en the Highlanders. De laatste is een groep die spelen met fluiten, trommels en trommelzakken. Het klinkt als oude liederen, maar de teksten zijn wat aaangepast. Zo hebben ze een nummer dat ze liever patat met mayonaise eten als gort met stroop. Mijn liedjes met de Fruitcompagnie gingen over Willem de Zwaan, de eenzame zwaan langs de Zaan, een verhaal over een vluchteling, een motorliedje en een paar zeemansliederen, zelfgemaakt. De avond begon om negen uur met een mooi lied over de Zaan geschreven door Hans Kuijper. Om over twaalven zijn wij weggeggaan, toen was het programma nog bezig. Cees Jan Sierhuis bekende dat hij nerveus was voor zijn optreden. Hij deed een experimenteel gedicht met klanken op Jan Hanlo's Oote oote boe..

Toen we terugreden langs Akersloot is daar een ernstig ongeluk gebeurd. Een jongeman uit de

Zaan is in de sloot gereden en overleden. Bizar toeval na een avondje met allemaal gedichten en

liederen over de Zaan. Mijn geliefde hoorde de sirenes en maakte zich zorgen.

De avond was overigens georganiseerd door de stichting Rosa, een Zaanse politieke vereniging

met als missie bij te dragen aan een betere samenleving. Of dat gelukt is weet ik niet, het was in ieder geval erg creatief en gezellig!

Gedicht uit 1995 Kleine woorden

Ik was afgelopen zondag in Alja's galerie aan de Nieuwlandersingel 49 en heb daar voorgelezen uit eigen werk. Het was intiem en inspirerend zo met zijn tienen rond de tafel en de sneeuw buiten.
Uit de tas met boekjes, met de hand geschreven als een monnik, kwamen onbekende gedichten
tevoorschijn die ik me niet goed meer kon herinneren. Een ervan was het volgende gedichtje:


Kleine woorden
in mijn hart,
en in mijn hoofd,
kleine woorden,
die je misschien
niet gelooft,
kleine woorden,
in je oor,
en in je haar
kleine woorden,
fluister ze maar,
kleine woorden,
van liefde, tederheid,
kleine woorden,
neem toch
de tijd voor
kleine woorden
kleine woorden
kleine woorden !

31-5-1995

Nieuw bericht van Manon uit Cataloniestraat

Nog even en ik woon hier niet meer. Denk even na over de afgelopen jaren in de Cataloniestraat.
Het was goed om zo'n prettige stek te hebben na jaren klaagzangen in de laan van Bath.
Het is hier erg rustig. Ik kwam hier weer tot mezelf. Er was een aardige, oude buurman, die de
garage box had en daar zo'n beetje rondscharrelde. Hij vroeg me of er een meesje in mijn hokje
gevlogen was. Bedoelde hij een vogeltje? Nee, hij bedoelde een vrouw. Dat laatste inderdaad.
Toen is hij overleden en werd de box verhuurd aan iemand anders die al zijn planten eruit wilde
laten spitten. Dat vond ik wel jammer, gelukkig ging dat niet door. Dit huis is echt goed geaard
laat ik zeggen, het voelt hier goed aan.
Ontving opnieuw een mail van Manon, de partner van de omgebrachte John. Ze heeft het zwaar, schrijft ze. Wij leven met haar mee. Ondertussen is de geruchten machine goed op gang gekomen. Natuurlijk spreken de meesten over zware misdaad, maar ik kom en kwam regelmatig langs het huis en daar wijst niets, maar dan ook helemaal niets op zware misdaad. Het is een doodgewoon huisje, met een normale auto voor de deur ( geen bling bling BMW uit de 5 serie). Manon is ook een normale vrouw en absoluut geen gangster liefje. Ook het slachtoffer was in onze ogen geen bling bling figuur. Waarom hij sterven moest is dus een mysterie. Ik ving een gerucht op dat hij in een dure auto rondreed en daarmee gezien zou zijn bij het sportpaleis. Waar liet hij dan die auto? Ik heb nog nooit een dure auto in deze straat gezien. Het lijkt me vreemd dat hij de auto bij het sportpaleis laat staan en dan gaat lopen om zijn auto niet te laten zien??
Wij hebben daar ook nooit verdachte mensen zien rond hangen of zoiets. Er waren vaak kinderen
aan het spelen. Wij ervaren ook wel enige last van de gebeurtenis, in die zin je let toch meer op
als je iets hoort in de straat. Manon, we wensen je nogmaals sterkte en wij hopen ook dat er meer licht in dit duistere mysterie mag komen. We hebben je voornemen gelezen en daaruit blijkt toch een krachtige persoonlijkheid, misschien zouden wij een andere keuze hebben gemaakt...

De natuur speelt met ons

Buiten alweer sneeuw uit de lucht. Het reizen naar het werk deze week is een barre tocht,
's morgens om half zeven in de poolkou aan de auto krabben en op de trein wachten. Het valt me zwaar tegen. Overdag op het kantoor dus dan heb je geen tijd voor een leuke wandeling of het gooien van sneeuwballen. Woensdag werd het verkeer getroffen door ernstig oponthoud. Op het werk was iemand om zes uur vertrokken en zij kwam op kwart over elf aan in Alkmaar, een stuk van veertig kilometer. Ik las in de krant over vrouwen in de Oekraine. Daar is hoge werkloosheid
en die vrouwen verkopen noten en hun zelfgeslachte konijnen, langs de kant van de weg, aan
voorbijkomende vrahtwagenchauffeurs. Gevolg is dat zij dagen bij minus twintig in de kou staan te bibberen, ondanks de bontmutsen. In ons land zijn er ook mensen die geen werk en geen geld
meer hebben en afhankelijk zijn van de voedselbank. In Groningen werden zwervers van de
straat geplukt omdat ze anders doodvriezen. De natuur speelt weer eens met ons. Het aanpassen gaat moeizaam.

Prinses Boukenfil

Er was eens een hele mooie prinses. Zij heette Boukenfil. Ze was zo mooi dat
niemand het kon geloven, toch was het zo. In de zomer ging zij vaak uit wandelen
omdat zij van de vogels en de bloemen hield, die lachten: "Als jij zo mooi bent wil straks geen bij meer bij ons komen.." "Ja," lachte de prinses terug. "Maar jullie zijn ook heel mooi hoor, ik zal jullie niet plukken!"
Toen werd het winter. Er lag heel veel sneeuw en ijs. De prinses zat achter het venster van haar paleis. Ze was een beetje verdrietig.
"Waarom ben je zo treurig, prinses?" vroeg een kerstroos.
"Nou," begon de prinses. " Op het ijs van de slotgracht schaatst een prachtige prins, maar ik moet binnen blijven. Want ik heb blauw bloed en dat bevriest heel snel, veel sneller als het bloed van gewone mensen. En als mijn bloed bevroren is dan bevries ik zelf ook en zal ik nooit meer wakker worden.."
"Wat rot voor je," zei de kerstroos. "Wat als ik die prins nou eens binnen vraag..?"
"Dat kan niet," snikte de prinses. "Want dan zal hij smelten door de warmte. Wij kunnen nooit bij elkaar komen.."
"Toch wel!" zei de roos. "Heel dik aankleden!"
Dat vond de prinses een goed idee. Hoewel ze nooit veel om kleding gaf, liet ze nu een heel dik pak maken door de naaisters in het paleis. Die zuchtten: "Dat gaat wel een paar weken duren prinses, zo'n pak moet heel dik en dicht zijn! Enne.. het gaat wel een paar centen kosten.."
Maar uiteindelijk was het zover. Een aantal hofdames hielpen de prinses in het pak. Het was zelfs zo zwaar dat zij in een mand naar beneden moest worden gelaten, want zij kon met dat pak niet veilig van de trap.
Zij daalde in haar mand heel langzaam langs de muren van het paleis naar beneden. Daar zag zij de prins al. Zag hij haar ook? Hij schaatste vrolijk rond met allemaal dames om hem heen. Ze zag dat hij van ijs was. Ze zag dat zijn hart ook van ijs was. Hij droeg lichte zomerse kleren, die hem heel goed stonden. Iemand hielp haar uit de mand. Daar stond ze nu.
Haar gezicht was helemaal ingepakt, dus ze kon niets zeggen. Ze probeerde een hand uit te steken, dat ging niet.
De prins kwam aangeschaatst.
"Wat een lelijke hobbezak staat hier!" hoorde ze hem zeggen. "Is dit de prinses van Boekenfil? Haha.. kom te voorschijn monstertje.. dan zal ik om je hand vragen.."
En iedereen op de gracht lachte, behalve de prinses. Ze wilde iets zeggen, maar dat kon ze niet. "Als je met zo'n postzak trouwt stuur het dan meteen maar zonder zegel retour!" ging de prins verder. "Hahaha!"
Toen reed hij weg en liet de prinses alleen achter. Hij zag haar dikke tranen niet die van haar warme wangen druppelden en ijsdruppels werden. Terug in haar paleis durfde zij niet meer uit het venster te kijken.
Maar langzaam lengden de dagen zoals ze sinds het begin der tijden vanzelf doen. Hoe groot ook de tegenspoed en de rampen die de mensheid overspoelen, altijd komt het licht terug uit de duisternis en verwarmt ons aangenaam. De prinses was het winters verdriet al vergeten en begaf zich naar buiten. De slotgracht lag er mooi bij met waterlelies erop en vrolijk keuvelende eenden en roddelende waterhoentjes.
Plots verscheen er aan de overkant een prins op een wit paard. Prinses Boukenfil zag het meteen: het was de schurk die haar voorgaande winter zo smadelijk vernederd had.
Hij was haar al genaderd en nam zijn hoed af. "Liefste prinses," sprak hij.
"Wat een eer u te mogen ontmoeten..!" Hij herkende haar duidelijk niet als het meisje in de jutezak. De prinses ondertussen zag dat zijn hart nog steeds van ijs was. Zijn lichaam was doorschijnend en daarin klopte dat koude stuk. Zij straalde van warmte en genegenheid. Iedereen was daarvan onder de indruk, behalve de prins, hij wilde met haar trouwen om iedereen te kunnen laten zien wat een mooie vrouw hij had en bovendien was zij
de dochter van de rijkste man van het land.
"Waar is uw vader, vrouw?" vroeg hij hebberig. "Ik wil hem nu om uw lieflijke hand vragen!"
Zij keek hem rustig aan en sprak toen: "Heer, ik wil u eerst een kostbaar cadeau geven!" De prins steeg van zijn paard. Cadeautjes, daar was hij altijd wel voor in. Prinses Boukenfil stapte op een waterlelie. De prins volgde het voorbeeld. Verrast was hij toen zij zich ineens tegen hem aandrukte en hem vasthield. Geen nood, hij was een held, had al tegen draken en monsters gevochten en voor hetere vuren gestaan. Haar warmte begon in zijn lichaam door te dringen.. het ijs kraakte.. stoom kwam er af..een grote scheur.. .
"Help!" riep hij toen hij merkte dat het verkeerd ging. "Help!" Maar zij hield vast. Met een grote knal barstte zijn hart uit elkaar.. een vloedgolf blauw bloed regende over de vijver..!
Hij, de koene prins, zag zich gesmolten, een plasje water oplossend in de gracht. Toen vertrok zijn slechte geest naar boven, naar een wolk, waarin een poort. Een klein mannetje, met een kaal hoofdje, brilletje en baardje was bezig aan een beeldhouwwerk. Hij keek op en zei: "Helaas. Ik kan u niet tot de hemel toelaten. U bent slecht geweest en hebt de liefste prinses van het land verdriet gedaan. U gaat terug naar de aarde en zult een nietszeggende, lelijke, slijmerige
vieze aardworm worden. Het spijt me.."
En zo geschiedde.
Op een dag liep prinses Boukenfil door haar reusachtige achtertuin. Haar nieuwe
geliefde, een toonbeeld van schoonheid en eerlijkheid, hield haar hand stevig vast.
"Kijk!" zei deze edelman. "Een vogel pikt door een worm en hakt hem door midden met zijn snavel.." "Zo is dat in de natuur, liefste," sprak zij geheimzinnig en hij bemerkte haar
flauwe glimlach niet eens op.


augustus 2005

sneeuw en ijs

Sneeuw en ijs overdekken onze stad. Glibberige wegen en 's morgens de auto uitkrabben.
Ook hebben we een stuk van de voordeur af moeten schaven want hij ging niet meer dicht.
Het is een mooi gezicht en als je vrij bent kun je een mooie wandeling maken. Als je zoals wij
naar je werk moet is het lastiger. En de winter zou er niet meer zijn, zeiden ze, want we warmden op. Ik merk het. Mijn nuchtere verstand zegt dat er iets niet klopt in dat global warming verhaal.

moord een tijd geleden voor de deur van de bieb

Ik herinner me dat er een tijd geleden ook zomaar iemand is vermoord voor de deur van de bibliotheek in Alkmaar. Volgens mij ook nooit opgelost. Dat was op klaarlichte dag vanuit een
auto. Hoe is dat afgelopen? Hoe lang is dat geleden?