De Rekerhout Alkmaar is dat een park of een bos? Een parkbos of een bospark? Oordeel zelf door er doorheen te rennen of te wandelen. De foto's zijn van juli 2020
zondag 2 augustus 2020
zaterdag 1 augustus 2020
Het meisje met het kussen
Op het
perron staat een meisje met een kussen onder haar arm. Ze klemt het stevig
vast. Gaat ze uit logeren of zo?
Ik moest aan
het ogenblik denken dat ik mezelf vastklemde aan mijn kussen.
Het is al
lang geleden, ik was een kleine jongen. Ik sliep achter mijn
verduisteringsgordijn – aangeschaft vanwege dat ik last had van het licht van
de vuurtoren- en had koorts.
Waar waren
mijn ouders? Een avondje uit denk ik, want mijn oma en opa pasten op.
Die koorts
dus. Maar was die zo hoog? Want ik
verliet plotseling mijn lichaampje en zweefde door de kamer, rond de lamp, als
een dronken vlieg.
En alles
werd groot en groter en grootst. De speelgoedpoppetjes, de kooi met de cavia,
ze vlogen mee, alsof we in een tornado omhoog werden gezogen.
En ik gilde
alsof ik in de engste achtbaan ter wereld zat en klemde me vast aan het enorme
kussen en we gingen steeds harder en harder en harder.
Tot ik weer
in mijn lijf plofte met een schok en mijn oma in de deuropening stond en me
trachtte te troosten.
Later heb ik nog weleens gedacht dat ik misschien een
ogenblik dood ben geweest. De ervaring is misschien een bijna dood ervaring
geweest. Maar dat weet ik niet zeker. Ik hoop niet dat doodgaan zo’n angstige ervaring
is. Ik denk het niet. Ik denk dat doodgaan een vredig overgaan naar het licht
is.
Door de traumatische ervaring heb ik wel altijd een scherpe afstand tot drank en drugs
gehouden. Ik moet er niet aan denken weer ergens in the middle of nowhere rond
te fladderen.
En neer te storten. Een enkel glas is overigens wel gezellig.
Prosit!
Bronnen voor
verder lezen over bijna dood ervaringen:
1.Dr. Eben
Alexander: Living in a mindful universe
2. Dr. Pim
van Lommel: Eindeloos bewustzijn
vrijdag 31 juli 2020
8 oktober 2019 optocht een foto door Wim Meijer Fotografie
De laatste 8 oktober optocht, dwars door de stad. Naast mij Ina Kaandorp. De foto is van Wim Meijer Fotografie. Dus ik hoop dat ik hem mag gebruiken. Ik mag voortaan wel iets vrolijker kijken.
donderdag 30 juli 2020
Twee meisjes
Twee meisjes
van 12 jaar kopen een ijsje met een kauwgombal erin. Echter, het ene meisje
heeft wel een bal en het andere meisje niet. Het meisje zonder bal loopt terug
naar haar moeder en zegt: ‘Ik ga terug.’
De moeder
zegt: ‘Doe dat niet!’
Waarop het
meisje zegt: ‘Jij koopt toch ook geen bloemen zonder knoppen!’
woensdag 29 juli 2020
Als je maar betaalt
De man met de grote, zwarte hoed en de
donkere, onzichtbare ogen
liep op hem af en legde
liep op hem af en legde
de
lederen map voor hem neer.
“Deze zijn voor jou,” zei hij, zonder de ander aan te kijken.
“Deze zijn voor jou,” zei hij, zonder de ander aan te kijken.
De
mislukte artiest geloofde hem niet. “Voor mij?”
“Meesterwerken,” sliste de onbekende. “ Speciaal voor jou.”
De artiest strekte zijn vingers naar de map,
De artiest strekte zijn vingers naar de map,
maar de man griste deze snel weg. “Eerst een whisky,” zei hij
dreigend.
De kunstenaar dacht na.
De kunstenaar dacht na.
Over de meesterwerken en wat die al niet op zouden brengen.
Hij bestelde een whisky en nog eentje en nog eentje.
De man met de hoed had duidelijk dorst, maar stelde zich niet verder voor.
Het viel de schilder op dat hij helemaal niet dronken werd.
Ze spraken niet, maar dronken, tot het morgenlicht door de oude gordijnen kierde.
Hij bestelde een whisky en nog eentje en nog eentje.
De man met de hoed had duidelijk dorst, maar stelde zich niet verder voor.
Het viel de schilder op dat hij helemaal niet dronken werd.
Ze spraken niet, maar dronken, tot het morgenlicht door de oude gordijnen kierde.
“Heren, ik ga sluiten,” zei de kroegbaas ongeduldig. “ Ik ga ook,”
sprak de man met de hoed.
“Ik moet nog zaken doen.”
“Hee,” zei de kunstenaar.
“Had jij niet iets voor mij?” De onbekende grijnsde.
“Had jij niet iets voor mij?” De onbekende grijnsde.
“Asjeblieft,” sprak hij en
legde de map op de knie van de artiest.
Daarna verliet hij snel het café.
Daarna verliet hij snel het café.
“Wat een zuiplap,” liet de kroegbaas zich ontvallen.
“Op mijn rekening,” zei de kunstenaar.
Hij opende de bruine map en verwachtte eeuwenoude tekeningen,
prenten van beroemde meesters,
prenten van beroemde meesters,
maar hij vond slechts recensies, bittere, zure, slechte recensies,
over zijn eigen werk.
over zijn eigen werk.
“De dood achtervolgt me,” zei hij tegen de waard.
“Als je maar betaalt,” zei die.
Sjoerd
1996
dinsdag 28 juli 2020
Escher in het paleis
Een dromerige foto van Den Haag vandaag. Bezoek ook het Eschermuseum. https://www.escherinhetpaleis.nl/
maandag 27 juli 2020
De orgelman december 2013
Bij de ingang van het winkelcentrum
staat vandaag een laatste orgelman in de striemende wind en regen. Hij heeft de
kerstliederen erop gezet en hij schudt wat met het bakje. De mensen passeren
hem, hun hoofd weggestopt in de jas. Zomers staan er her en der artiesten uit
de Balkan en sommigen zijn ware kunstenaars, zodat je je afvraagt hoe het komt
dat ze op straat staan, zo ver van huis. De orgelman lacht, hij is blij, hij is
buiten. Hij heeft er geen moeite mee. Weer of geen weer. Ook de man van de
groenten, van de markt, is blij en met zijn bulderende stem hoor je hem al van
ver. Hij geeft mijn zoon een mandarijntje. Thijs wordt er verlegen van. We
slalommen langs mensen die voorbij schieten met boordevol gevulde karretjes en
Thijs krijgt zijn eigen kleine karretje, met een vlaggetje. Die mensen kijken
niet zo blij als de orgelman, niet zo blij als de groenteboer en ook niet zo
vrolijk als het vrouwtje dat haar straatkranten probeert te slijten. De
meerderheid hier heeft een ernstige uitdrukking en de minderheid geniet.
Tegenwoordig denk ik dat het gezegde ‘je bent wat je eet’ een serieuze uitspraak is, want de energie en
het eten van de orgelman en de krantenjongen en de groentekoning zijn meer met
elkaar in evenwicht. Zij staan buiten in de elementen de kilojoules op te
stoken, zij happen frisse lucht, hun vingers en tenen vriezen eraf en in
augustus zweten ze alle giftige dampen
uit hun poriën. Ik vrees dat je buik barstensvol bikken, daarna in een
stoel of autostoel ploffen en de ramen en deuren stijf dichthouden van mensen
een muggezifterig type maakt. Iemand die anoniem gaat klagen op het internet, of
op Geert Wilders gaat stemmen. Het is de lifestyle die het gehalte aan zuur
bepaalt. Een levenswijze van veel gemak en verstopte aderen, vooral die in de
hersenen. Ik stop twintig centen in het bakje van de orgelman en denk in een
flits na over mezelf. Wat is mijn lifestyle? Ben ik ook een couchaardappel ?
Deels wel, ik zou niet met de orgelaar kunnen ruilen. Ik ben ook iets boller
geworden, maar ik ben nog wel in staat over mijn toestand na te denken en de
fiets te pakken. Jongens, die heerlijke fiets. Verleden week reed ik ermee naar
de tandarts, dwars door de landerijen. Zweet op de rug, en zingen gaat ook heel
goed op het rijwielpad, wist je dat? Daar
is de orgelman, daar is de orgelman, met zijn piere- pierement, een oud
liedje, maar je kunt ook best iets van Adele zingen. Ik betrad lachend het
vreesvertrek. Dat doen lichamelijke inspanning en buitenlucht. Ons lichaam wil
dat we flink bewegen en weinig eten en onze ziel en zaligheid sluit zich
daarbij aan. Ik schrijf dit terwijl het land zich een hernia eet en ikzelf op
de bank zit met een chipje en een glaasje wijn. En de orgelman zijn centen
telt..
december 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)