Zoekt en gij zult vinden! Wie weet waar de handen wassende mijnheer is????

  

Een zaterdag. Ik loop door Delft. Ik ben op zoek naar de schilder Johannes Vermeer en daarvoor bezoek ik het Vermeer Centrum Delft. Maar eerst wandel ik door de mooie straten van het centrum naar de Vlamingstraat 40, want een kunstgeleerde slash archeoloog beweert dat hier het steegje van het schilderij het straatje was. Ik zie inderdaad een steegje, maar of dit het steegje van het schilderij is, durf ik niet te zeggen.

In het nieuwe huis rechts naast de steeg tuurt een vers geboren poesje naar mij. Ze springt op de bank en begint die te slopen. Achter mij stopt een toeristische taxi. De chauffeur zwaait met zijn arm naar links en roept in 16 verschillende talen dat hier het huis van het straatje stond. Er is dan wel nog een bezwaar: de gevel op het huis van het straatje hoort niet in Delft, maar in Dordrecht. Zodat je bijna zeker naar een tafereel uit Dordt kijkt, in plaats van Delft. Maar is het erg? Nee hoor. Dat maakt helemaal niets uit.

In het Vermeer Centrum Delft hangen de 37 bekende werken van Johannes Vermeer in reproductie naast elkaar. Mooi, maar is het veel? Nee, op een heel leven schilderen is het bijna niks. Er zijn van de man geen tekeningen en geen etsen en geen zelfportretten. Hij had 11 kinderen, dat zal het probleem zijn geweest. Gewoon geen tijd. Kijk, hij experimenteerde met licht, met daglicht, dus hij kon ook niet bij nacht met een kaars aan de gang.

En dan is er nog een lijst met schilderijen van een veiling uit 1696.  Daarop staan een aantal te veilen werken met bekende titels.  Maar van één titel is het beeld onbekend. Daer een signeur syn handen wast   (een mijnheer wast zijn handen).

Ok, er is een verdwenen 

schilderij. Natuurlijk is het in een van de vele volgende oorlogen en rampen verpletterd en verbrand of door een ijverige timmerman verwerkt in een tuintafeltje, dat is mijn eerste gedachte. Maar mijn tweede gedachte is: het ding zwerft nog ergens. In Nederland misschien wel. Heel dichtbij. Ik krijg goudkoorts bij de gedachte. Deze Vermeer kan op uw zolder liggen, in uw garage, bij een Goedzooi, onder uw bank, misschien wel in uw keukenkastje als dienblad.

Overigens wel toevallig dat ik begin over een handen wassende mijnheer in coronatijd. Maar heeft u dit portret weleens gezien? Bedenk dan dat het meisje met de parel aan het eind van de 19^e eeuw, werd teruggevonden, in gehavende toestand. Het werd gekocht voor twee gulden dertig. Het is best mogelijk. Dus zoek, zoek, zoek. En wie weet bent u de gelukkige vinder.

Toen ik bijna thuis was kwam ik op het station een jongedame tegen met een mandje waarin een kitten me aanstaarde. ‘Piep!’ zei het beestje. Alweer, een poesje.

Gelukkig thuis, even plassen en dan handen wassen. 

Bron: lijst schilderwerken veiling is overgenomen van de Facebookpagina van Vermeer Centrum Delft