Bokito, de afstand

Bokito, de afstand

En je herkende de man met het geweer: het was de dierenarts. Je herkende hem direct aan die rooie snor en die waterige ogen। Je bent goed in gezichten herkennen. Je klemde je armen om je benen en je poepte zoals toen je moeder overleed, een lang bruin spoor, stinkend van angst.De knal verdoofde je oren. En toen ging je dromen, je schommelde in de vrije natuur en knabbelde op een selderijtje. Het was rustig tussen de brandnetels, hier kwamen die apen op twee poten nooit, de netels maakten korte metten met hun dunne pels en de hitte was ondraaglijk.Hier lachten zij niet. Hier zaten zij op een eiland, in hun rare, zelfgemaakte vachten. En jij stond aan de andere kant van de greppel en lachte ze uit. Net zoals ze jou uitlachten. En zij werden boos, net zoals jij boos werd. Maar jij werd boos omdat je wilde laten zien hoe goed en gevoelig je bent, geen wilde, zoals zij dat willen zien. En je lachte ze uit en je schreeuwde, gooide een banaan en erger nog: je keek een van hen recht in zijn ogen. De persoon sprong en viel boven op je॥maar jij zweefde weg en vond op een heuvel je moeder. "Zo zoon," zei ze. "Nu ben je wereldnieuws॥was dat nou nodig?" "Sorry moeder," snikte je. "Ik wist niet wat ik deed,ik deed het voor u! " "Spreek geen onzin !" smaalde ze. "Iedereen weet nu weer dat we woeste dieren zijn -en dat zijn we niet- dank zij jou.." En je huilde en vroeg vergeving en zij gaf een kus en je was weer terug op de wereld. Voor je lag een metershoge muur, gemaakt door die kleine naakte apen. Ze schreeuwden, ze joelden weer, en je had medelijden met ze, omdat ze, ondanks hun sloten en muren niet wilden begrijpen hoe klein de afstand tussen jou en hen werkelijk is.


Geschreven op 7 augustus 2007, de dag dat je weer in je buitenverbijf mocht.

Andre Hazes

Andre Hazes
zondag 22 juli 2007, 22:46


Gisteravond, in de open lucht, naar een film over de overleden Andre Hazes gekeken. Het was geen prettige film. De hoofdrolspeler en zijn vrouw en de mensen geven een beklemmend beeld van de laatste jaren van de volkszanger. Het is niet zozeer de tragiek van het eerste pilsje bij het ontbijt, of de ontploffingen vlak voor een grote show. Nee, het is de tragiek van mensen die vast zitten in zichzelf en daarmee geen kant uit kunnen. Er is geen redden meer aan. Lovende recensies in de krant? Het lijkt leuk voor een moment en daarna zinkt Andre weer peinzend achterover in zijn stoel.Hij leest geen krant, geen boek, we zien hem zelfs geen broodje eten. Maar ook Rachel, de echtgenote, kan niet meer blij worden van het krijgen van een auto. Haar gezichtje blijft star en onbewegelijk. De kinderen spelen er ongedwongen door heen en vormen een pijnlijke tegenstelling door hun enthousiasme voor papa's liedjes.'Ga je vanavond de vlieger zingen papa..?' Het ongeluk staat als lichtreclame op de voorhoofden en wat nog er aan te doen? En zoals Andre leven er velen en ik veroordeel ze niet, mij steekt de vraag hoe we mensen iets meer licht kunnen geven in hun donkere wereld.Ik denk dat de kinderen hem iets en ons kunnen leren. Voor wie vast zit in zijn stress, in zijn onvermogen, in zijn verslaving, in zijn gevoel van onmisbaar zijn, is het speelse van een kind misschien even een lichtpuntje. In theorie, ik weet het. Ik raad een ieder aan ergens altijd 18 te blijven.



Open gaan

paars bloeien

met achttien jaar gaan dromen stuifmeel mee met de kleinste wind

als je ze vangt hou ze dan vast zodat ze open gaan en eeuwig, eeuwig, eeuwig

als achttien blijven staan...



Ik heb verder geen hekel aan Andre Hazes, alleen zijn muziek zegt me verder niet zoveel..een kwestie van smaak..?