Andre Hazes
zondag 22 juli 2007, 22:46
Gisteravond, in de open lucht, naar een film over de overleden Andre Hazes gekeken. Het was geen prettige film. De hoofdrolspeler en zijn vrouw en de mensen geven een beklemmend beeld van de laatste jaren van de volkszanger. Het is niet zozeer de tragiek van het eerste pilsje bij het ontbijt, of de ontploffingen vlak voor een grote show. Nee, het is de tragiek van mensen die vast zitten in zichzelf en daarmee geen kant uit kunnen. Er is geen redden meer aan. Lovende recensies in de krant? Het lijkt leuk voor een moment en daarna zinkt Andre weer peinzend achterover in zijn stoel.Hij leest geen krant, geen boek, we zien hem zelfs geen broodje eten. Maar ook Rachel, de echtgenote, kan niet meer blij worden van het krijgen van een auto. Haar gezichtje blijft star en onbewegelijk. De kinderen spelen er ongedwongen door heen en vormen een pijnlijke tegenstelling door hun enthousiasme voor papa's liedjes.'Ga je vanavond de vlieger zingen papa..?' Het ongeluk staat als lichtreclame op de voorhoofden en wat nog er aan te doen? En zoals Andre leven er velen en ik veroordeel ze niet, mij steekt de vraag hoe we mensen iets meer licht kunnen geven in hun donkere wereld.Ik denk dat de kinderen hem iets en ons kunnen leren. Voor wie vast zit in zijn stress, in zijn onvermogen, in zijn verslaving, in zijn gevoel van onmisbaar zijn, is het speelse van een kind misschien even een lichtpuntje. In theorie, ik weet het. Ik raad een ieder aan ergens altijd 18 te blijven.
Open gaan
paars bloeien
met achttien jaar gaan dromen stuifmeel mee met de kleinste wind
als je ze vangt hou ze dan vast zodat ze open gaan en eeuwig, eeuwig, eeuwig
als achttien blijven staan...
Ik heb verder geen hekel aan Andre Hazes, alleen zijn muziek zegt me verder niet zoveel..een kwestie van smaak..?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten