Gebouwd 1967

Ik ben gebouwd grotendeels in 1967. Nu is het 2010 en ik werk dat er wat zaken verdwenen zijn en zelfs zo verdwenen dat een jonger persoon van een jaar of 15 niet meer weet waar uik het over heb. Uit mijn hoofd roep ik de vergeten zaken:
de dienstplicht, het cassette bandje, het fotorolletje, de stencilmachine, de srv man, de postbode, Loekie de Leeuw, de discotheek, de gulden waarop Juliana (who the fuck is Juliana?) En verder de fluitketel, de belwekker, de rolschaats, de typemachine, spelende kinderen op straat, de mavo en de politie surveillant.
Wie er nog meer weet: laat het me weten!
De wereld is erg veranderd. Vele ontwikkelingen en ik vind het leuk dat allemaal
meegemaakt te hebben. Maak ik het nog mee opgebeamd te worden?

de oranje boot

Vandaag lag de oranje boot rustig en ongeschonden aan de kade. Er lagen nog wat resten van bloemen op. Iemand maakte met een video daar opnames van. De wetenschap dat daar onze helden op stonden, maakt dat we toch anders kijken naar die boot.
Ik voel een lichte ontroering.
Anja is nu weer naar haar werk. Zij heeft nachtdienst en het is elke avond weer
wennen dat ze er niet is. Het kan natuurlijk erger, het is maar een keer in de maand en ze had ook reisleidster kunnen zijn of zangeres of zakenvrouw, maar toch...

De oranje ploeg zien binnenkomen Amsterdam

Vanmiddag ben ik om drie uur het Zilveren Toren gebouw uit gelopen en heb post gevat op de brug die grenst aan de Brouwersgracht. Ik werk in die Zilveren Toren en het uitzicht is prachtig. De hele dag al konden we de oranje fans beneden ons voorbij zien komen. Ze zetten zich neer langs de route, aan de gracht. Tussen de middag
zag ik de burgemeester langs komen op een politieboot. Ze kregen luid applaus. Waar
ter wereld wordt de politie toegejuicht? De sfeer was ontspannen en een beetje
carnavalesk, dat hoort wel een beetje bij ons, overal carnaval van willen maken.
Ik denk dat dat komt omdat we normaal heel plichtsgetrouw en ijverig onze best doen en die hoge norm moet af en toe even 'los' kunnen.
Nou goed, de sfeer was opperbest, feest vieren voor een team dat tweede is geworden. Dat doet ook geen enkel ander land ter wereld. Want tweede dan ben je toch de loser, in de harde sportwereld.
Na een uur wachten, terwijl de helicopters boven ons cirkelden kwam de helden als na een klassieke Griekse oorlog dan binnengevaren. Iedereen juichen en joelen en de
spelers moesten er even aan wennen zo te zien. Wesley Schneijder maakte een grap met een bierglas. Ik zag de stoere Kuijt, wel een van mijn helden, en de man van glas, Arjan Robben. Het ging heel snel, maar het beeld blijft voor altijd bij me.
Een geweldige prestatie en een maf geworden volk, jammer dat het al weer allemaal over is.

Aan de overkant van de straat

Aan de overkant van de straat
wie zou daar wonen jongen
bij die schutting met seringen
als ik langs fiets
hoor ik soms een meisje zingen
vast iemand uit de beste kringen

Haar pa is een minister president
haar ma werkt bij de fillem
dus die zijn nooit eens thuis
mijn nachtegaal is vaak alleen in huis
en zingt daarom dan een lied
vol van ellende en verdriet

Ik durf niet aan te bellen
want zo'n lied is toch prive
dus blijf ik bij die schutting staan
en luister zachtjes mee
wat eenzaamheid met mensen doet
dat blijft verborgen net als haar snoet.

Vliegen naar Pisa deel I

’s Morgens om zes uur zijn we opgestaan. De tas staat al klaar. We gaan naar Pisa in Toscane,Italië, met het vliegtuig. Spannend, we hebben nog nooit gevlogen met zijn tweeën.Mijn vader brengt ons met de auto naar het station.
We zijn op tijd op Schiphol. Daar is het een gezellige chaos. Op ons incheck kaartje staat een andere vertrekhal als op de borden van de luchthaven. Dat begint goed. We slenteren naar de incheck en zijn daar de enige, terwijl iets verderop een lange rij staat. Ik snap er niks meer van hier. Een mevrouw van de KLM schuift mijn tas op de band en daar gaat ie dan.Het is een mooie wereld hier, een eigen wereld, waar de reizigers gelaten naar de borden staren en het personeel heel druk bezig is met van alles. Maar wat ze doen klopt wel. Die koffer gaat gewoon naar het juiste vliegtuig, meestal.
We leggen onze spullen in een bakje en dat gaat door de scan. Grappig is dat je overal borden ziet hangen met wat je niet mee mag nemen, en wat iedereen ook kan bedenken wat je niet mee mag nemen, daar zijn: je handgranaat, je keukenmes, je ontstekingsmechanisme.
We zijn goedgekeurd en mogen winkelen. Anja koopt een boekje dat je in de breedte kan lezen, in plaats van in de lengte. We hebben genoeg tijd. Je kunt hier ook drinken kopen, maar dan wordt het verzegeld.
We gaan een kop koffie drinken en wachten. De vulkaan die aswolken uitspuugt is vandaag zeker niet zo driftig. Gelukkig maar. Wat hadden we dan moeten doen? Met de trein?
Een vrouwenstem roept om dat mijnheer Die en Die snel naar ziijn vliegtuig moet, anders wordt zijn koffer uit het toestel gehaald. We zitten bij de C - pier, aan het eind.Het is een lange pier met lange rolbanden. We zien vliegtuigen landen en opstijgen, het lijkt allemaal langzaam te gaan. Bij de ingang naar het toestel staat een mevrouw aan een balie driftig te bellen. De passagiers zitten op de stoeltjes er naast. Een klein kereltje staat voor ons heen en weer te springen, hij is onbezorgd. Als ik om me heen kijk zie ik medeluchtreizigers bezorgd kijken. Sommigen hebben een koptelefoon op en kauwen langzaam alsof ze bij de tandarts zitten. Nee, vliegen is niet de hobbie van iedereen. Het blonde mannetje wordt door zijn ouders meegenomen en we gaan in de boarding rij met z’n allen. Zouden de mensen van ons reisgezelschap hier nu ook bij zitten? Als dat zo is, zijn ze niet van de anderen te onderscheiden. De mevrouw wenst ons een good flight , want in en om de lucht is alles
Engels. Op naar Italië, de slurf door. Bij de ingang staan de stewardessen en de cockpit staat open. De piloten lachen en vertellen grote verhalen, zo te zien. Dan begint het gedoe met de bagageluikjes. Een stewardess klikt met een apparaatje het aantal mensen. Het vliegtuig is niet zo groot, maar dan maakt het niet minder spannend. Ik kijk over de rechtermotor over de baan en mijn gedachten dwarrelen af naar gisteren, yesterday.
Ook toen ging de wekker om zes uur. Een broodje gegeten, een douche genomen, een kopje koffie en om kwart voor acht de deur uitgezet. Ik stap naar buiten en groet de kapster die een afspraak met Anja heeft om haar haar te doen. Het is mooi weer, merk ik tijdens mijn korte wandeling naar het ouderlijk huis waar mijn moeder mij in het trouwpak gaat helpen.
Dat pak hangt in de kast boven, naast haar trouwjurk en die van mijn zus. Het is een mooi pak hoor, donker, maar niet zwart, het lijkt eerder bruin. Donkerbruin. Er hoort een grijs vestje bij, (met niet alle knopen dicht) en een jasje. De bijpassende stropdas wordt voorzichtig om de nek geschoven want de Windsor knoop moet erin blijven. Dan nog de bruine sokken en de manchetknopen. Die lagen tijdens de verhuizing in de kluis bij mijn zus,maar ik ben ze niet vergeten, want dat zou geen gezicht zijn. Ook de trouwringen naast die manchetknopen, zijn meegekomen. Godzijdank. Nou, al met al is het wel erg leuk om de bruidegom te zijn, nooit gedacht dat ik dit nog eens zou doen.

vandaag maandag wasdag

Vandaag weer aan het reguliere werk. Daarnaast bijna alles van de bruiloft en de huwelijksreis in een dummy opgeschreven. Nu nog alles uitwerken, beste klus.

Vandaag weer thuis

Vandaag weer thuis na een prachtige reis door Toscane. Koffers uitpakken, stofzuigen en de
cadeautjes van de bruiloft bekijken, hadden we geen tijd voor gehad.
Nu ga ik verder met het verhaal van de bruiloft en de reis uit te werken, dat zet ik hierop binnenkort. Het is wel een werk hoor.