De vergeten monumenten

Ik was erbij, bij de opgraving in de Grote Kerk.
Ik zag ze liggen en ze stonken niet meer.
Dat was mejuffrouw Karels, die was altijd zo dapper, als haar man haar sloeg
en dat was mijnheer de Bakker, die nooit teveel aan iemand vroeg.
Ze leefden en ze vrijden en ze bouwden de stad,
maar wie ze waren, ik fantaseer maar wat, mijn lieve schat.
Er is weinig meer - tot niets- , dat we van ze weten,
met andere woorden: hoe belangrijk ze ook waren, ze zijn gewoon vergeten.
De dominees, de dichters, ze zijn tot stof geworden,
maar toch, maar toch, als ik mijn ogen sluit
dan zie ik ze toch varen met kolen in hun schuit,
en langzaam gaat de tijd vooruit.
Weet je, zij zijn de echte monumenten, ook al waren niet al hun daden even goed,
zij waren mensen, bijzondere wezens, van vlees en bloed.
Zij zijn de vergeten monumenten van de stad,
arm of rijk, ze verdienen dat we aan ze denken,
ze hebben het, door de eeuwen, niet gemakkelijk gehad.
De vergeten monumenten, die alleen uit liefde werden gebouwd,
denk aan ze, het laat ze echt niet koud.

Sjoerd van Berkel
5 juli 2009