In een dergelijke auto reden we tien jaar lang. Deze foto is overgenomen van Autoweek
En onze auto werd weggereden. Het was een maandagochtend, ook dat nog. Op een grote kar getakeld met een lier. Anja was er de vorige dag nog mee naar Hoofddorp gereden. Daar is de auto misschien in een vreemd magnetisch veld geweest. Een geheimzinnig area 51 project. Schiphol was immers dichtbij. Want de volgende dag wilde hij niet meer starten. We hebben het met de reservesleutel geprobeerd, maar ook dat hielp niet.
En de week
daaropvolgend waren we in de ICNG, de
modernste trein van het spoorwegnetwerk en deze stopte, jawel, bij Hoofddorp en
was niet meer aan de praat te krijgen zodat we met de bus verder moesten. Twee
keer Hoofddorp dus. Wat gebeuren daar voor geheimzinnige dingen? Ruik ik hier
een complot?
De auto voor
even dit en even dat. Dus niet voor heel veel kilometers, maar wel belangrijk
in ons leven van even dit en even dat. Even een boodschap, even naar de stad.
Vooral als het stormt en regent. Ik herinner me een bui waarin het water tot
aan de wielkasten stond.
En voor de
vakanties, hoewel we een groot deel van ons leven ook doorbrachten in de trein.
Het was een
handige auto, met een schuifdeur. Praktisch om de kleine man met zijn maxicosi
snel binnen te schuiven. Om de katten in hun manden te vervoeren. En ook het
schilderijenmuseum dat ik heb vervaardigd. En Anja naar het ziekenhuis te
brengen toen ze van haar fiets was gevallen en een gekwetste schouder had.
Maar toen moest de ANWB komen. Een aardige man die rommelde onder de motorkap. ‘Waarschijnlijk de startmotor,’ zei hij. ‘Ik zal hem op laten halen.’ En zo geschiedde. Daarna kwam de man met de kraanwagen.
Problemen
hebben we niet veel gehad met het wagentje. Een keer is hij volgelopen met
water, door een verstopt afvoerkanaal met een vreemde naam. De paravan. Een
compleet zwembad bij de bestuurdersplaats.
Vijf dagen
later belde de man van de garage. ‘Het zal de ECU zijn,’ zei hij. ‘De
boordcomputer.’ Wij dachten toen nog dat
alleen vliegtuigen dat hadden. ‘Ik moet hem bestellen, maar het zal heel lastig
zijn.’
En dat is
gebleken. Weken gaan voorbij zonder berichten. Ja, de chips zijn moeilijk te
krijgen. Een donkere stem in mijn hoofd zegt dat ze uitverkocht zijn omdat
ze in tanks worden geplugd in de diverse
zinloze oorlogen.
Dus nu zijn
we in ons eerste autoloze tijdperk. Fietsen is goed voor de conditie, maar we
missen hem wel. Het signalement luidt: een donkerblauwe Renault Kangoo met een
schuifdeur. Geen mooie auto, geen blitse mobiel, maar wel eentje waarin je je
hele familie, je katten en je honden en je antiek kan vervoeren. Een auto
zonder airco, dus vooral in de zomer kan het prettig warm worden.
Ik heb geen
foto van de wagen kunnen vinden, typisch. Op internet vond ik een stukje in de
Autoweek. De schrijver beschrijft hem als een lelijk eendje met een warm hart.
Wij wachten
op verdere berichten van de garage. Wanneer? Geen idee. Ook begrijp ik niet hoe
een goedgekeurde auto van de ene op de andere dag geen zin meer heeft in
starten. Ja, de computer doet het niet meer. Zomaar. Misschien zijn er aliens
in de straat geweest. Of is hij gehackt. Zou dat kunnen? Hieronder een link naar een stuk over het Franse wagentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten