Bezoek aan IJmuiden

Mijn geliefde moet vandaag werken. Vanmorgen heb ik de eenzaamheid weggelopen door de duinen. Hardhollend door het zand vergat ik al snel dat het leeg was in huis, toen ze in haar auto stapte. Ik ben een tijd vrijgezel geweest en dan weet je niet beter. Haar poezekinderen keken me af en toe aan , terwijl ik bezig was het huis te kuisen. De dekbedden buiten gehangen, stofzuigen, was draaien, de afwas, de vuilnisbak, het draait allemaal door en ik vind dat het moet gebeuren. Misschien is het wel een schuldgevoel, dat zij werkt en dat ik dan hier niks lig te doen. Ondertussen trok ik de deur achter me dicht, zodat ik niet meer in mijn eigen huis kon en bij mijn ouders een sleutel moest halen van de woning. Dat schoot niet op. Wel vliegen de uren, de dagen, de weken en de maanden, met een afschuwelijke snelheid. Alles wat leuk is gaat snel, dus zou je kunnen zeggen dat het leuk is, zoals ik de dingen beleef en dat zal best. Soms is het zo kort. Met je geliefde op een avond, langs de seine wandelen, is in je beleving misschien maar twee minuten. Zelfs het wachten met haar in de kilometerslange rij voor Versailles was niet erg en duurde kort. De nacht in het hotel? Een handomdraai en weg..

Ik heb echt een probleem met de tijd. Er zitten te weinig uren in een dag. Ik moet teveel afzeggen, vergeet zaken en van sommige mensen heb ik lang niets meer gehoord, hoewel ik contact heb opgenomen. Dat lijkt dan wel gisteren.

Gisteren een bezoek gebracht aan IJmuiden, aan het dorp van mijn jeugd. Ik noem het een dorp. De twaalf hoog flat ligt er beroerd bij, vervallen, troosteloos. We rijden door naar mijn lagere school. De school staat op instorten blijkt, de ramen zijn dichtgespijkerd, het is triest. Als je van je jeugd weinig terug vindt is dat best erg, met moeite kun je er nog een school in herkennen. We lopen er om heen, maar ook aan de achterkant zijn de ramen dichtgetimmerd. Hopeloos dus.

Ik moet het nu doen met mijn geheugen en een handjevol foto's. Vuil waait over het pleintje, het hele dorpje is winderig, meeuwen krijsen. Wat zoek ik hier nog?

We rijden terug naar Alkmaar, we kussen elkaar en kijken naar vandaag en een beetje naar morgen. Dat is beter, gezonder en leuker.