Toen ik door Parijs slenterde had ik het gevoel dat het dan maar zo moest zijn. Ik was vele malen in Frankrijk geweest, ik spreek en versta de taal, maar ik was nog nooit bij de eifeltoren geweest.
Best vreemd, maar zoals ik al zei, het moest zo zijn. We hebben op de pont d'alma gestaan, bovenop de tunnel waarin ladie die is verongelukt. Op de brug staan allemaal hartekreten uit liefde voor prinses Diana. Daarnaast staat een beeld van de eeuwige vlam, die stond er al voor het ongeluk. Nu lijkt het wel of die vlam iets met de ladie te maken heeft, maar ik denk dat dat ook zo moest zijn.
De eifeltoren werd eerst erg lelijk gevonden, zo'n brok gietijzer in de charmante stad vond men niks. Nu lijkt het alsof de toren er al staat vanaf het moment dat de romeinen het ile de la citee
veroverden, maar niets is minder waar. De toren staat er eigenlijk nog maar kort, en ook dat heeft zo moeten zijn.
Ik had het gevoel ook dat de wandelingen door de stad die ik die ook bewust met Anja moest maken en niet met iemand anders. Alsof we geloofden in een soort voorbestemming. Maar ja, we zijn nuchtere Nederlanders en die doen niet aan tovenarij.
We verplaatsten ons in de snelle metro's en kwamen ook uit in Versailles. Het paleis lag er gepoetst bij en het was er gezellig Japans druk. Zeg maar overvol. Behalve dan in de tuinen, daar waren we weer redelijk alleen en we kwamen uit bij de verblijven van Marie Antoinette.
Dat zijn: een mini kasteeltje, een boerderijtje, nog een boerderijtje, een theatertje en een liefdestempeltje. Wonderlijk, niet voor de Japanners, die heb ik daar niet zo gezien. Wel verpoost de lokale bevolking van Versailles er graag. Wat wilde Marie met dit alles kunnen wij ons afvragen? Tegenwoordig kennen we wel mensen die hun eigen Ark van Noach bouwen, of een sprookjes kasteel en daarmee moet je het denk ik wel vergelijken. Het is niet decadent bedoeld, het heeft in zijn eigenaardigheid geen tot weinig status, dus volgens mij is ze een dromerig type geweest die liever actrice was geworden. Want als adellijke vrouw rondlopen in zo'n namaak dorp, dat is wandelen in je eigen decor.
En natuurlijk hebben we ook het Louvre bezocht, ons hotel lag er praktisch naast, wat een enorm gebouw!
Maar in mijn beleving heeft de stad zijn meerwaarde door het grote aantal filosofen, dichters, beeldhouwers, staatslieden, die de straten hebben bevolkt, er hebben geleefd. En waarom juist daar, zo opgepakt in het steen, altijd lawaai en als de koetsen en de paardetrams net zo gereden hebben als de Franse auto's nu is het helemaal wonderlijk.
Goed, ik hobbelde er ook rond, achter Anja aan die de weg goed weet te vinden en soms mijn arm er bijna afrukt omdat we ineens linksaf moeten. Dat heeft zo moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten