Het meisje met de harp
en hoe de eerste vuurtoren ontstond
Lang geleden leefde er eens een klein meisje dat harp moest spelen van haar boze vader. Zij woonde in een grote toren vlak bij de zee. " Speel door kind," zei de vader streng. " Want omdat ze jouw muziek horen, weten de kapiteins op de schepen, hoe ze naar de haven moeten varen."
En daarom speelde het meisje door en geen enkel schip verdwaalde, omdat uit de toren altijd het vertrouwde geluid van de snaren kwam. Zo speelde zij, jaar na jaar, in de toren zonder een dagje vrij of een minuutje rust. Alle kapiteins groetten haar uitbundig als ze langs de toren voeren. " Dag meisje met je mooie muziek ! " riepen ze. En daarna wierpen ze als dank een muntstuk in een klompje dat haar vader aan een hengel boven het water had gehangen.
Maar op een dag keek het meisje zeer treurig en zij speelde hele verdrietige muziek. Over haar bleke wangen, rolde een dikke traan.
" Wat is er ? " vroeg haar vader. " Heb je verdriet ? " "Ja," zei het meisje. " Ik wil zo graag trouwen." De vader schrok, want hij wilde dat zijn dochter door bleef spelen.
" Ik speel nu al achttien jaar," zei het meisje. " Ik ben u altijd van dienst geweest, ik vind dat ik nu mag trouwen." De vader zuchtte. " Nee," zei hij. " Dat kan niet. Want jij bent onze enige bron van inkomsten. Zonder jou hebben we geen geld en dus ook geen eten."
Het meisje huilde hartverscheurend en de boze vader riep: " Je bent een ondankbaar wicht ! Zet die rare gedachten uit je hoofd ! " " Maar vader..! " riep zij terug. " Als ik een rijke man trouw dan hoeven we nooit meer te werken !" En zij toonde haar handen waar het eelt duimendik op was gegroeid van het spelen.
Omdat zij een moment stopte, kletterden twee schepen op de rotsen.
" Kijk nou wat je doet !" riep de vader paars van kwaadheid.
" Het spijt me vader," snikte zij. " Het zal niet meer gebeuren."
Op een morgen, het was buiten slecht weer, kwam ereen vogel door het venster gevlogen. Het was een grote witte vogel met een rode snavel. Hij landde op de schouder van het meisje en zei: " Dag klein meisje, wat speel je mooi.."
" Ach," zuchtte het meisje." Ik speel wel mooi, maar ik wil ook weleens wat anders.."
" Je doet goed werk," zei de vogel." Zonder jouw muziek had ik de weg naar het land nooit terug kunnen vinden.."
" Dank je vogel," sprak zij bedeesd.
" Nu wil ik uitrusten op je schouder mag dat ? " vroeg de vogel.
" Tuurlijk," zei het meisje en ogenblikkelijk viel de vogel in slaap.
De volgende morgen zei de vogel: "Ik schenk je een ei als dank voor het overnachten. Bewaar het goed en maak het niet stuk. Het ei brengt geluk aan hen die verlangen.." Toen richtte hij zich tegen de vader en sprak: "Er is een prins in een ver land die niet wil trouwen met een prinses maar met een meisje dat mooie muziek kan maken. De prins is namelijk heel ziek en kan alleen genezen, zegt de dokter, van hele mooie muziek.."
De vader zei: "Goed, vlieg dan naar deze prins en nodig hem uit. Hij zal logeren op onze kosten."
"Dat is goed," zei de vogel. "Ik breng hem uw uitnodiging."
De vogel vloog naar het verre China en bracht de boodschap aan de prins die geen minuut wilde
wachten, maar toch twee maanden moest wachten omdat de wind niet goed stond.
Toen de wind gunstig stond, voeren de prins en zijn lakeien naar het verre, onbekende land. Het was een gemakkelijke reis, zonder veel problemen. De prins lag op het dek, op zijn bed en genoot van de frisse lucht. Maar plots werd het mistiger om hen heen. " Wat is dit nou ?"
vroeg de prins. " We naderen het land," zei de schipper. En voor ze het wisten zagen ze geen hand meer voor ogen. De kapitein kwam in paniek aan het bed van de prins. “Hoogheid," sprak hij. " Ik weet niet meer waar we zijn op de zee,duizend excuses o edele mandarijn der mandarijnen.."
" Luister ! " sprak de oude reiziger. " Muziek ! " En inderdaad: door de dikke mist heen kon je het geluid van harpmuziek horen..De prins luisterde aandachtig en daarna sprong hij uit bed: “Mijn prinses ! " riep hij. " Ik moet op haar af ! " Hij liet een klein bootje in het water zakken en zo snel als ze konden roeiden de lakeien de zieke prins naar de wal. Ja, nu werd het geluid nog sterker ! Ze kwamen aan land, maar stonden daar voor een groot probleem: de zieke prins kon immers met zijn zwakke benen de honderd treden niet op !
" Prinses ! " riep hij, maar zij antwoordde niet, speelde zoals altijd haar vertrouwde spel, met de harp.
" Draag me omhoog !" riep de prins tegen de lakeien, die hem snel op de schouders namen. Oei ! Wat was de prins dik geworden van al die tijd in het keizerlijk ledikant te liggen !
Met zeer veel moeite kwamen ze toch bij de top van de toren. Zij zetten hem voorzichtig neer en keken ademloos naar het prachtige meisje dat teder aan de snaren plukte. Zij keek niet
eens op van het hoge bezoek.
" De prins van China ! " riep een van de lakeien, maar nog reageerde zij niet. De prins wankelde op haar af en maakte een diepe buiging. " Grote schoonheid, " sprak hij ontroerd.
" Duizenden kilometers heb ik voor u afgelegd, spreek toch tegen mij: wilt u met mij trouwen ? "
Even keek de prinses hem aan en zei toen: " Dat gaat niet edele hoogheid, want dan verdwaalt mijn vader op de zee en alle andere schepen ook.." Maar de prins wilde haar niet opgeven. " U bent mijn laatste hoop," sprak hij. " Ik ga dood van verdriet.." " Pak dan het ei dat naast mij ligt, zei zij weemoedig. " Ik heb het gekregen van een vogel maar ik heb het niet nodig. U
kunt het misschien gebruiken.."
De prins pakte het ei en keek er verbaasd naar. " Dag prinses," zei hij. " Denk aan mij, want ik hou van u .."
Hij kuste haar en vertrok met zijn gezelschap en het ei naar de trap met de honderd treden. Hij was zeer teleurgesteld, dat begrijp je. De lakeien namen hem weer op de schouders, maar plots kwam daar een harde wind aanzetten, die het gezelschap omver blies. De prins duikelde van de treden..harder en harder naar beneden..het ei schoot hem uit de handen..hij wilde het nog pakken maar het was te laat..hij hoorde de schaal breken en zag een enorme vuurgloed..Het vuur schoot omhoog en sloeg in de toren.. De prins stond op en probeerde met zijn zieke lichaam weer
omhoog te komen, hij moest de harpspeelster redden..de toren stond in brand !
Hijgend kwam hij boven aan. " Prinses, " zei hij. " Ik kom u redden.." Maar de prinses zat doodkalm in de toren. " Dat hoeft niet liefste, " sprak ze. " Mijn harp is ver-
brand en er brandt nu een vlam.." De prins keek en zag in het midden van de toren een groot
vuur branden. " Ik vraag het u niet nog eens," sprak hij bedeesd. " Maar
wilt u nu wel.. ? "
En zo kwamen alle schepen toch nog veilig de haven binnen en ontstond de allereerste vuurtoren. En de prins en zijn vrouw leefden nog lang en gelukkig, al speelde zij nooit meer op een harp.
en hoe de eerste vuurtoren ontstond
Lang geleden leefde er eens een klein meisje dat harp moest spelen van haar boze vader. Zij woonde in een grote toren vlak bij de zee. " Speel door kind," zei de vader streng. " Want omdat ze jouw muziek horen, weten de kapiteins op de schepen, hoe ze naar de haven moeten varen."
En daarom speelde het meisje door en geen enkel schip verdwaalde, omdat uit de toren altijd het vertrouwde geluid van de snaren kwam. Zo speelde zij, jaar na jaar, in de toren zonder een dagje vrij of een minuutje rust. Alle kapiteins groetten haar uitbundig als ze langs de toren voeren. " Dag meisje met je mooie muziek ! " riepen ze. En daarna wierpen ze als dank een muntstuk in een klompje dat haar vader aan een hengel boven het water had gehangen.
Maar op een dag keek het meisje zeer treurig en zij speelde hele verdrietige muziek. Over haar bleke wangen, rolde een dikke traan.
" Wat is er ? " vroeg haar vader. " Heb je verdriet ? " "Ja," zei het meisje. " Ik wil zo graag trouwen." De vader schrok, want hij wilde dat zijn dochter door bleef spelen.
" Ik speel nu al achttien jaar," zei het meisje. " Ik ben u altijd van dienst geweest, ik vind dat ik nu mag trouwen." De vader zuchtte. " Nee," zei hij. " Dat kan niet. Want jij bent onze enige bron van inkomsten. Zonder jou hebben we geen geld en dus ook geen eten."
Het meisje huilde hartverscheurend en de boze vader riep: " Je bent een ondankbaar wicht ! Zet die rare gedachten uit je hoofd ! " " Maar vader..! " riep zij terug. " Als ik een rijke man trouw dan hoeven we nooit meer te werken !" En zij toonde haar handen waar het eelt duimendik op was gegroeid van het spelen.
Omdat zij een moment stopte, kletterden twee schepen op de rotsen.
" Kijk nou wat je doet !" riep de vader paars van kwaadheid.
" Het spijt me vader," snikte zij. " Het zal niet meer gebeuren."
Op een morgen, het was buiten slecht weer, kwam ereen vogel door het venster gevlogen. Het was een grote witte vogel met een rode snavel. Hij landde op de schouder van het meisje en zei: " Dag klein meisje, wat speel je mooi.."
" Ach," zuchtte het meisje." Ik speel wel mooi, maar ik wil ook weleens wat anders.."
" Je doet goed werk," zei de vogel." Zonder jouw muziek had ik de weg naar het land nooit terug kunnen vinden.."
" Dank je vogel," sprak zij bedeesd.
" Nu wil ik uitrusten op je schouder mag dat ? " vroeg de vogel.
" Tuurlijk," zei het meisje en ogenblikkelijk viel de vogel in slaap.
De volgende morgen zei de vogel: "Ik schenk je een ei als dank voor het overnachten. Bewaar het goed en maak het niet stuk. Het ei brengt geluk aan hen die verlangen.." Toen richtte hij zich tegen de vader en sprak: "Er is een prins in een ver land die niet wil trouwen met een prinses maar met een meisje dat mooie muziek kan maken. De prins is namelijk heel ziek en kan alleen genezen, zegt de dokter, van hele mooie muziek.."
De vader zei: "Goed, vlieg dan naar deze prins en nodig hem uit. Hij zal logeren op onze kosten."
"Dat is goed," zei de vogel. "Ik breng hem uw uitnodiging."
De vogel vloog naar het verre China en bracht de boodschap aan de prins die geen minuut wilde
wachten, maar toch twee maanden moest wachten omdat de wind niet goed stond.
Toen de wind gunstig stond, voeren de prins en zijn lakeien naar het verre, onbekende land. Het was een gemakkelijke reis, zonder veel problemen. De prins lag op het dek, op zijn bed en genoot van de frisse lucht. Maar plots werd het mistiger om hen heen. " Wat is dit nou ?"
vroeg de prins. " We naderen het land," zei de schipper. En voor ze het wisten zagen ze geen hand meer voor ogen. De kapitein kwam in paniek aan het bed van de prins. “Hoogheid," sprak hij. " Ik weet niet meer waar we zijn op de zee,duizend excuses o edele mandarijn der mandarijnen.."
" Luister ! " sprak de oude reiziger. " Muziek ! " En inderdaad: door de dikke mist heen kon je het geluid van harpmuziek horen..De prins luisterde aandachtig en daarna sprong hij uit bed: “Mijn prinses ! " riep hij. " Ik moet op haar af ! " Hij liet een klein bootje in het water zakken en zo snel als ze konden roeiden de lakeien de zieke prins naar de wal. Ja, nu werd het geluid nog sterker ! Ze kwamen aan land, maar stonden daar voor een groot probleem: de zieke prins kon immers met zijn zwakke benen de honderd treden niet op !
" Prinses ! " riep hij, maar zij antwoordde niet, speelde zoals altijd haar vertrouwde spel, met de harp.
" Draag me omhoog !" riep de prins tegen de lakeien, die hem snel op de schouders namen. Oei ! Wat was de prins dik geworden van al die tijd in het keizerlijk ledikant te liggen !
Met zeer veel moeite kwamen ze toch bij de top van de toren. Zij zetten hem voorzichtig neer en keken ademloos naar het prachtige meisje dat teder aan de snaren plukte. Zij keek niet
eens op van het hoge bezoek.
" De prins van China ! " riep een van de lakeien, maar nog reageerde zij niet. De prins wankelde op haar af en maakte een diepe buiging. " Grote schoonheid, " sprak hij ontroerd.
" Duizenden kilometers heb ik voor u afgelegd, spreek toch tegen mij: wilt u met mij trouwen ? "
Even keek de prinses hem aan en zei toen: " Dat gaat niet edele hoogheid, want dan verdwaalt mijn vader op de zee en alle andere schepen ook.." Maar de prins wilde haar niet opgeven. " U bent mijn laatste hoop," sprak hij. " Ik ga dood van verdriet.." " Pak dan het ei dat naast mij ligt, zei zij weemoedig. " Ik heb het gekregen van een vogel maar ik heb het niet nodig. U
kunt het misschien gebruiken.."
De prins pakte het ei en keek er verbaasd naar. " Dag prinses," zei hij. " Denk aan mij, want ik hou van u .."
Hij kuste haar en vertrok met zijn gezelschap en het ei naar de trap met de honderd treden. Hij was zeer teleurgesteld, dat begrijp je. De lakeien namen hem weer op de schouders, maar plots kwam daar een harde wind aanzetten, die het gezelschap omver blies. De prins duikelde van de treden..harder en harder naar beneden..het ei schoot hem uit de handen..hij wilde het nog pakken maar het was te laat..hij hoorde de schaal breken en zag een enorme vuurgloed..Het vuur schoot omhoog en sloeg in de toren.. De prins stond op en probeerde met zijn zieke lichaam weer
omhoog te komen, hij moest de harpspeelster redden..de toren stond in brand !
Hijgend kwam hij boven aan. " Prinses, " zei hij. " Ik kom u redden.." Maar de prinses zat doodkalm in de toren. " Dat hoeft niet liefste, " sprak ze. " Mijn harp is ver-
brand en er brandt nu een vlam.." De prins keek en zag in het midden van de toren een groot
vuur branden. " Ik vraag het u niet nog eens," sprak hij bedeesd. " Maar
wilt u nu wel.. ? "
En zo kwamen alle schepen toch nog veilig de haven binnen en ontstond de allereerste vuurtoren. En de prins en zijn vrouw leefden nog lang en gelukkig, al speelde zij nooit meer op een harp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten