woensdag 31 december 2014

De vrouw uit de Oekraine, de vrouw die door haar dak viel.

Op zo'n honderd meter afstand van mij, werd een granaat ontstoken. Ik stond bij de schutting en voelde de lucht trillen. En de grond. Mijn oren deden pijn van de klap. Thijs vroeg wat er was. Hij stond met de tuinslang in zijn hand, want hij was van mening dat de planten dorst hadden. Ook maakte hij zich zorgen over het vogelbadje waarvan het water vies was. Ik deed zogenaamd wat water over de planten en maakte me een beetje zorgen over het afweergeschut op het schoolplein.
Die zorgen zijn nog niet verdwenen. Ik ben benieuwd of de school er morgen nog staat. Misschien zijn de ramen weggesmolten of ligt het klimrek driehonderd meter verder. Of zit er een honderdvijftig meter diepe krater in het voetbalveld. Hoe is het nu in het land? Er hangt een kruitdamp van 25 miljoen boven die een extra bescherming vormt tegen straling uit het heelal. Nadeel is wel dat de warmte die we produceren nog slechter weg kan en we volgende kerst in onze zwembroek aan het strand kunnen vieren. Dan mijmeren we over de Elfstedentocht en de allerlaatste winters die we ons kunnen herinneren. Mijn zoon weet niet eens hoe ijs eruit ziet. Ik moet het hem proberen uit te leggen. Kijk, het is hard, koud en doorzichtig en je kunt erop schaatsen. O, is dat net zoiets als die mannen in die rare pakken doen waar jij weleens naar kijkt? Ze hebben een clownspak aan papa en ze kijken er heel ernstig bij. Of ze naar een kerk gaan. Ja, vroeger hadden ze nog tegenstanders, maar die doen niet meer mee. Ze willen nu alle medailles, ze rijden eigenlijk alleen nog tegen zichzelf.
Hoe is het nu in het land? De schaatsers drinken zich vol, het eremetaal, de gouden plakken bungelen boven hun bed, naast het nachtlampje. De voetballers dan, daar zijn we ook dol op. Die dromen verder van mooie doelpunten. Een schot als een illegaal stuk vuurwerk.  Ik hoor sirenes buiten. Ik schrijf dit in bed. Morgen moet mijn geliefde weer vroeg voor de zieke mensen zorgen, dus zo is het het beste. Een wild feest is leuk, maar dan wel met zijn twee. Niet overal is de jaarwisseling even gezellig. Ik zag op de televisie dit jaar veel narigheid, maar een film is me bijgebleven. Een oude vrouw uit de Oekraine, arm, en vermoeid, zag deze zomer een vrouw dwars door haar dak vallen en onder een bed verdwijnen. Het was een slachtoffer van de ramp met vlucht MH17. Ze sprak erover in een steenkoude kamer, wolkjes kwamen uit haar mond. Ze kon het niet loslaten, zei ze. Die vrouw die door haar dak viel. Ze wilde de nabestaanden spreken, leren kennen. Weten wie de vrouw geweest was. Als je zo kunt spreken ben je voor mij de held van het jaar. Wat een schat.
Het laatste uur is bezig. Nog drie kwartier en het jaar is geschiedenis. We zullen er anders naar kijken dan toen het bezig was. We weten wel dat de wereld liefde nodig heeft, veel liefde. En vrouwen als die oude dame uit de Oekraine die positief bleef ondanks de rampen die ze moet doorstaan.  
Hoe is het nu in het land? Hier en daar liggen wat handen en ogen in de goot, de drank spoelt als een vloedgolf langs de dijken, in Groningen beeft het altijd wel dus daar merken ze het niet. De ME bewerkt stoute achterwerken met een lat en op de televisie ginnegapt bekend Nederland.
 .  

Wat wil het land in het nieuwe jaar? Gaan we staken, gaan we kraken of gaan we er iets van maken als de dampen zijn opgetrokken? Wat gaan we thuis, op het werk, in de wereld doen? Worden we andere mensen? Ik weet het niet, buiten spatten de vuurpijlen al uit elkaar. Prachtig, ik kan niet anders zeggen. Ik vond een foto van mijn oude speelgoedbus, die doe ik bij dit stukje. Omdat uren, maanden, dagen, jaren als een schaduw voorbij vliegen.


Geen opmerkingen: